Η ματαιοδοξία της στιγμής,
η αισιοδοξία της ζωής,
είναι σαν δυο σταγόνες από την ίδια την ψυχή.
Τα νεκρά κύτταρα των ανθρώπων ζωντανεύουν.
Κάνουν πως σκέφτονται..
Κάνουν πως αγαπάνε.
Κάνουν τα πάντα και στο τέλος κάνουν πως μετανοιώνουν.

Δεν ξέρω αν τα όνειρα εξακολουθούν να παραμένουν όνειρα.
Δεν ξέρω αν τις νύκτες τρομάζεις ή από πίκρα γελάς.
Περάσαν τα χρόνια, οι σχέσεις μας έχου φθαρεί.
Μονάχα η έμπνευση των καταστάσεων μου έχει απομείνει και αυτή είναι μισοάδεια.
Είναι κάποιες στιγμές που χάνεις την γη κάτω από τα πόδια σου ή τα πόδια σου κάτω από την γη, κάτω από το πεδίο της μάχης σου.
Έχω ακούσει αμέτρητες σκέψεις για την αγάπη.
Έχω καθίσει με καφέ και τσιγάρο να απολαύσω τις οπτικές τους γωνιές.
Δεν ξέρω αν η πίκρα τους έβγαινε τόσο έντονα, ή έφτανα στο τέλος της συζήτησης.
Τέλοσπαντων, πως να μιλήσω, σαν θεατής, σαν ρεαλιστής, σαν άνθρωπος μια σχέσης?
Δεν μιλάω.
Με στενεύουν οι τοίχοι, με στενεύουν τα βλέματα, με στενεύουν τα ψέματα.
Έχω στενέψει κι από ιδέες.

Τι να πω για τις σιωπές τους?
Τι να πω για τις στιγμές τους?
Τι να πω για όλα αυτά που παλεύουν και ξαφνικά σαν στοίχημα το παίζουν.

Έτσι κατέληξα πως κάποιοι ανθρώποι είναι για να τους λυπάσαι.
Δεν έχουν μάθει να πολεμάνε.
Όλα τα αφήνουν να σκορπάνε.

Ξέρεις τόσα πολλά αλλά ποτέ δεν μιλάς -

Ξέρεις τόσα πολλά και φοβάμαι ότι ο χρόνος σε τυραννά.
Αρρωσταίνεις μέσα από τα σκουπίδια και ο εγωκεντρισμός
προσπαθεί να σε βγάλει  εξω από αυτό το γολγοθά.
Θα ξεχάσεις. Θα αλλάξεις. Θα τρομάξεις.
Θα ξανα κοιταχτείς και από τα ξένα κομμάτια σου θα προσπαθείς να απαλλαχτείς.
Δεν θα φοβάσαι τα πρωινά, αφού τις νύκτες έρχονται  όλα τα βαθιά μας μυστικά.

Ανεχτικότητα της καθημερινότητας.
Σταδιακή ζάλη.
Τρομαγμένες φιγούρες.

Τώρα όλα τα ζητάς.
Θα ήθελες να ήταν όλα όπως παλιά, όλα να ήταν παιδικά.

Ο χρόνος τελειώνει.
Πάμε αντίστροφα.
Δεν έχω και πολλά να πω.

Έπαιξα και έχασα.
Γέλασα και έκλαψα.
Πέθανα αλλά έζησα!

Καταδικάζουμε τις μεγάλες μας αγάπες να μην τολμήσουν να γυρίσουν.
Καταδικάζουμε τους εαυτούς μας να φύγουμε για αλλού...
Όλα τα σφραγίζουμε και τάχα τα πετάμε.
Mα οι πρώτες μας οι σκέψεις είναι για αυτά που δεν μιλάμε...
Που γι αυτά που κάποτε πονάμε και σιωπηλά αγαπάμε.

Κανείς δεν θα μάθει.
Κανείς δεν θα καταλάβει.
Κανείς δεν θα  ακούσει όσο θα ήθελες να ακούσει.

Αν το νόμισμα σου έχει δυο πλευρές,
μπορώ να σου βρω και τρίτη.
Να σου βρω μια άλλη εκδοχή.

Τι θα πει ότι τώρα πια δεν πονάς?
Τι θα πει ότι έσβησε για πάντα η δική μας η φωτιά?
Τι θα μας πουν όλα αυτά.?
Ότι τελειώσαμε χωρίς καρδιά?
Ότι δεν αντέξαμε όλη αυτή την ερημιά?

Τι άραγε σημαίνουν όλα αυτά..
Ότι δεν αγαπήσαε πραγματικά?

Η ζωή ίσως να είναι ύπουλη.
Και ο θάνατος το έχει παρακάνει...
Η αμφιβολία βρίσκεται μέσα στην ίδια  του την λέξη. "Θ(αν)ατός".
Λυπημένα πρόσωπα. Λόγια που σφραγίστηκαν, λέξεις που δεν γλίστρησαν...

Πάντα είναι αργά. .. Πολύ αργά.
Πάντα ο χρόνος δεν είναι αρκετός.
Χθες ήμουν παιδί.
Σήμερα είμαι ενήλικος.
Αύριο..
Αύριο τι θα είμαι?

Δεν έχω ούτε καιρό για ερωτήσεις.
Το τι παίρνουμε από το ταξίδι της ζωής μας είναι προσωπικό θέμα.
Το τι αφήνουμε δυστυχώς δεν το αντιλαμβανόμαστε γρήγορα.

Η ζωή δεν μπορεί να είναι ύπουλη..
Δεν μπορεί..

Ξοφλημένες υποσχέσεις.
Γέλια που αλλοιώθηκαν.
Λόγια που δεν υπόθηκαν.
H τρομοκρατία δεν γεννιέται μόνο από το κράτος.
Η τρομοκρατία γεννιέται κι από εμάς τους ίδιους.
Φοβερίζουμε τους γύρω μας με εντολές.
"Ζήσε, μείνε, φύγε".
Διαταγές από ανθρώπους σε ανθρώπους.
Διαταγές από συναίσθημα σε συναίσθημα.
Το ότι μεγαλώνω δεν παύει το μυαλό μου να θυμάται.
Μερικές φορές, θυμάται περισσότερα από ότι θα έπρεπε.
Το ότι γερνάω δεν παύει η ύπαρξη μου να σαστίζει τους άλλους.
Η απουσία είναι σκληρή.
Η απουσία ενός ζωντανού ατόμου είναι σκληρότερη.
Δεν υπάρχουν δικαιολογίες να ειπωθούν - και η θλίψη είναι μικρή τόσο μικρή που γίνεται μεγάλη.
Οι κόμποι στο λαιμό σε κάνουν να δυσκολεύεσαι - σε κάνουν να υποφέρεις κρυφά.
Φοράς εκατομμύρια μάσκες.
Μάσκες γέλιου - ειρωνείας - ευτυχίας - σαρκασμού.
Βλέπεις τριγύρω.
Είσαι σαν αντικείμενο ενός χώρου - τόσο υπαρκτό στην οπτική γωνιά ενός ματιού, μα τόσο ασήμαντο...
Με βια ζητάς ξανά την αγάπη σου την παλιά.
Βλέπεις τον εαυτό σου να σέρνεται.
Να ξεσπά.
Το ζωικό σου βασίλειο έχει λυγίσει. Η δύναμη σου χάθηκε.
Έστεκες στα πόδια σου για πολύ καιρό - αυτό ίσως να το θεωρούσες προσωπική σου νίκη, την οποία αναθεώρησες ξαφνικά.

Κάποιοι "μεγάλοι"από εμάς, η απουσία μας τρομοκρατεί, μας αφυπνίζει, μας κάνει να πάρουμε την ζωή στα χέρια μας.
Κάποιοι "μικροί" από εμάς, έχουν το καβούκι τους συντροφιά. Κλείνονται, παραδίδονται.. αφήνονται.. 

Φρεσκοβαμμένο άσπρο δωμάτιο.
Η μπογιά μυρίζει ακόμη.
Το κρεβάτι μου είναι ξύλινο, σκουριασμένο, απογοητευμένο από τους καιρούς.
Τη μέρα ξυπνάω απότομα.
Τη νύκτα κοιμάμαι σαν μωρό.
Τριγυρίζω σε αυτό το δωμάτιο σαν δραπέτης.
Τρώω τα νύχια μου από αδυναμία.
Από αδυναμία, γιατί δεν θέλω να βγω εκεί έξω.
Φοβάμαι.
Τρομοκρατούμε.
Απουσιάζω..
Απουσιάζω από τη ζωή.
Κάνω ένα διάλειμμα.
Το ξυπνητήρι βομβαρδίζει τον εγκέφαλο μου.
Ξύπνα χαζή!
Ξύπνα!
Εκεί έξω υπάρχει ζωή.

Tρώω τα νύχια μου που και που και ξεχνιέμαι
για αυτή την ζωή που μου είπαν ότι υπάρχει
κάπου εκεί ζωντανή.

Τα τραγούδια που ακούς κάθε βράδυ είναι
δανεισμένες στιγμές,
δανεισμένες χαρές
και σαν κλαις
εμφανίζονται πρόσωπα με κλεφτές ματιές.

Επαναλαμβάνουμε τον πόνο μας σε τραγούδια.
Επαναλαμβάνουμε τα τραγούδια για να νιώσουμε τον ίδιο πόνο.

..Σαν ψυχική ευχαρίστηση...
σαν επιβράβευση του εαυτού μας ότι εξακολουθούμε να μπορούμε να πονάμε.

Να πάρεις τα λάθη σου,
να πάρεις τα πάθη σου,
να πάρεις όλα αυτά που σε νικάνε
και τις νύκτες δεν  σε αφήνουν να κοιμάσαι.
Ξέρω πόσο μετανιώνεις
μα για μένα το ρολόι λέεi ότι άργησες.
Να πάρεις όλα αυτά που φτιάξαμε και
σαν σκουπίδια  τα πετάξαμε,
κι αν από λάθος κλάψαμε,
τότε καταβάθος μπορέσαμε και τα θάψαμε.

Οι άνθρωποι μεγαλώνουν.
Ξεχνάνε και κάποτε μετανιώνουμε.
Φθείρονται σαν πλαστικά.
Καίγονται σαν παλιά ρούχα μιας γιαγιάς...

Κοίταξε πόσο προσεκτικά αγαπάνε.
Μέσα σε ολόκληρα κουτιά φοράνε.
Κανείς δεν είναι ελεύθερος.
Ούτε εγώ.. Ούτε εσύ.
Κάποτε είχα ακούσει ότι είμαστε δεσμευμένοι με το παρελθόν το παρόν και το μέλλον,
Δεν αρνήθηκα ούτε μια λέξη σας.
Φέρθηκα γελοία σαν στημένος ηθοποιός.
Δεν αρνήθηκα ποτέ μου την συμπεριφορά σας.
Φέρθηκα ανόητα κι ας κάνατε κουμάντο στα όνειρά μας.

Μα θα σας το πω ξανά,
θα μας βρείτε σε κάθε γειτονιά,
να πολεμάμε αυτά που αγαπούσαμε
όταν ήμασταν μικρά παιδιά.

Ό,τι κι αν νοσταλγούμε στο τέλος
μέσα στα παραμύθια θα πνιγούμε.
Όσο κι αν προσπαθούμε,
μερικοί άνθρωποι είναι στα αλήθεια μικροί
φοβόντας την ίδια τους την ύπαρξη -
σαν να είναι από γυαλί.

Μα δεν θα πω τίποτα πια,
οι λέξεις με πνίγουν σαν σχοινιά,
τσαλακώνοντας κάθε ελπίδα
που άντεξε για εμάς.

Έχω αποδεχθεί τα σφάλματα μου, τα τοποθέτησα σε μια μαύρη σακούλα και τα εξόντωσα.

Μου λένε να γράφω... να μην σταματώ να γράφω!

Μου λένε ότι έχω ταλέντο - ατάλαντο ταλέντο θα το ονόμαζα.

Οι προσδιορισμοί μου είναι ανύπαρκτοι, όπως και οι θεατές μου.

Φοβάμαι μη βγω στη σκηνή και το κενό μου να είναι μετρημένο.

Φοβάμαι μη φύγουν οι φίλοι.

Φοβάμαι μήπως δεν είμαι αρκετή για τις πεποιθήσεις τους. 

Οι φόβοι μου αρχίζουν να με κυριαρχούν.

Η κυριαρχία τους ήδη με φοβίζει.

"H υπομονή εξαντλείται.
Το προσωπείο μας φθείρεται.
Οι ανάσες κάποιων σοφών κουράστηκαν.
Αυτονόητες καταστάσεις.
Λόγια που δεν ειπώθηκαν.
Πράξεις από φόβο που δεν δημιουργήθηκαν.
Το σύμπαν δεν συνωμοτεί, απλά γελάει στην προσπάθειά μας.
Ζευγάρια χωρίς τσίπα πάνω τους.
Βολεύονται στο βόλεμα τους.
Θεωρούν την Αγάπη σαν στήριγμα.
Ζευγάρια της στιγμής.
Με λόγια μικρά.
Λόγια υστερικά.
Λόγια από αυτά που τρομάζεις να ακούς σαν παραμύθια της γιαγιάς.
Μα ξέρεις δεν είναι η γιαγιά που φταίει για όλα αυτά."

Έβλεπα τον πόνο μέσα σου, έβγαινε στην κάθε σου λέξη.
Ανήμπορος σαν τηλεθεατής, ήθελα να σε στηρίξω να σου κρατήσω το χέρι,
να σου απαλύνω τον πόνο, να σου πω φτάνει..
Έπινες πολύ ρε μάγκα και δεν ήξερα αν το ουίσκι σε βοηθούσε να ξεχάσεις ή να θυμάσαι περισσότερο από ότι έπρεπε.
Κάθε νύκτα σε μάζευα από το γνωστό μπαράκι.
Ήσουν λιώμα. Οι ανάσες σου μύριζαν τσιγάρο και ποτό.
Τι να σου πω για να ηρεμήσεις? Πως να φερθώ για να μην κατρακυλήσεις.
Πως να σου πω για τις χαρές της ζωής και για την αγάπη που πεθαίνει και ξανα ζει.
Μου έλεγες ότι στα μάτια της είχες βρει την αδελφή ψυχή.
Η απουσία της σε τσάκισε.
Τα μάτια σου θόλωσαν.
Τα γέλια σου έπαψαν.

Πάνε δυο μήνες να σε δω.
Κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι σε είχαν δει σε ένα παγκάκι να πίνεις και να μοιρολογάς.
Δεν ξέρω αν έχεις τρελαθείς ή από την αγάπη έχεις παγιδευτεί.
Δεν ξέρω αν πονάς ή έχεις κουραστεί να μιλάς.
Δεν ξέρω τίποτα πια..

Κάποτε έρχομαι και σου μιλάω.
Ούτε ματιά δεν μου ρίχνεις στα κλεφτά.
Θύμωσες μαζί μου!
Δεν άκουσα το τελευταίο ποίημα που έγραψες για αυτήν.
Σου ανάβω που και που το καντήλι σου.
Κλαίω μέσα μου.
Δεν ξέσπασα ακόμη στον θάνατο σου.

Πηγαίνω στο μπαρ το γνωστό,
κάθομαι σαν υστερικός,
καπνίζω και τσακίζομαι  στο ποτό,
δεν ήθελα να σου πω ψέματα και το έπαθες όλο αυτό.
Η αγάπη, φίλε, δεν πεθαίνει και ζει ξανά.
Το απολαμβάνεις μόνο  μια φορά..

To ότι δεν βρίσκω θυμό είναι που ξέχασα σε τι ζυγαριά να σε βάλω.

Σημασία στο τέλος δεν έχει ποιος φταίει ή ποιος έχει νικήσει - είναι ποιος έχει την ικανότητα να θυμάται. 

Αν όλα είναι παιχνίδι, τότε η εκκίνηση από τον τερματισμό έχει μια ανάλογη απόσταση. 

Τα ζάρια είναι στα χέρια μας - όπως και τα βήματα μας.

Άκουσα ότι οι αναμνήσεις είναι ένας θησαυρός που μας στοιχειώνει - μας περιπλανεί - μας θάβει ζωντανούς.

Δεν θυμάμαι τόσο καλά αν σε έχασα μέσα σε δρόμους ή στενά.

Δεν θυμάμαι να σου πω αν όλα έγιναν από ανάγκη. 

Τώρα δεν αντέχω καθόλου. 

Έχω συντροφιά μια μαύρη γάτα παρακαλώντας την να μου φέρει λίγη τύχη. 

Μου την δίνει τόσο πολύ, που την ονόμασα "Τριανταφυλλιά" - αυτά τα ονόματα που βγαίνουν από λουλούδια και φυτά θέλω να τα ξεριζώσω. 

Αυτός δεν είναι φόβος. Είναι πόνος.

Οι πληγές είναι σαν σημάδι στο δέρμα.

Σας το ξαναλέω. Δεν είναι φόβος.

Κι αυτός ο τρόπος που επαναλαμβάνομαι είναι στιγμιαίος φόβος ότι 

ίσως δεν καταλάβετε ότι δεν είναι φόβος.

Τόσο τρομακτικό που άρχισα να φοβάμαι ότι ο φόβος υπάρχει μέσα στα συναισθήματα μου.

Πάλι τρόμαξα διαβάζοντας τις πιο πάνω λέξεις, που συνειδητοποίησα ότι φοβάμαι.

Τους ανθρώπους φοβάμαι!

Δεν είμαι ποιητής.

Δεν είμαι συγγραφέας.

Είμαι ένα τιποτένιο οργανικό σύνολο.

Οι αναπνοές μου με βάρεσαν.

Τα μάτια μου ξέβαψαν.

Τώρα έγινα ένα κομμάτι του κόσμου.

Με διαβάζουν σαν να είμαι εγω.

Εγώ δεν ξέρω τι είμαι.

Χάνομαι μέσα σε λέξεις - μέσα σε παύσεις.

Τους κοιτάζω στα μάτια ψάχνοντας να βρω αλήθειες.

Χάνομαι μέσα στα ψέματά τους.

Σκούριασαν οι αγκαλιές τους.

Χόρεψαν τα πτώματα τους.

Όσα τραγούδια κι αν γράψω

όσο πόνο κι αν κεράσω
θα έχω πάντα στο νου
τα αστέρια δεν είναι για ευχές
είναι κατάρες των πικραμένων ενοχές.

Μη μιλάς όταν δεν ξέρεις τι μπορεί να προκαλέσεις σε μια καρδιά.
Μη ζητάς όταν δεν έχεις κουράγιο να δίνεις προκαταβολικά.
Μην αναζητάς όταν ο λόγος είναι για να καλοπερνάς.

Ο χρόνος δεν παγώνει
Δεν σταματά.
Σαν ρυάκι κατρακύλα.

Τα χρόνια μου με ρήμαξαν.
Οι ανθρώποι μου με πίκραναν
κι εγω ίσα που μίλησα.

Κοίτα την φτώχεια που προκάλεσες - σαν αλήτης της νύκτας ξόφλησες.
Κοίτα τα χάδια πως στέρεψαν - σαν τις τύψεις σου αφεθηκα.

Τώρα μη γυρνάς.
Μη μιλας.
Δεν ξέρεις τι θα πει μοναξιά.
Μη ζητάς αγάπες σαν παλιά.
Μη με κοιτάς.
Άλλαξα, πάλιωσα, χάλασα.
Μη με αναζητάς.
Ούτε τα χέρια σου μη τολμήσεις να απλώσεις ξανά.
Δεν είμαι εγώ που αντίκρησες την πρώτη φορά.
Πληγώθηκα από εσένα, ειλικρινά!

Η επανάληψη είναι μάθημα για πάθημα.
Ή πάθημα για μάθημα?

Η βούληση είναι αντικειμενικά η θέληση.
Η δύναμη είναι υπαρκτή σε γεγονότα που δεν υπάρχει η θέληση.
Οι λέξεις παίζουν δυναμικό ρόλο στην υπενθύμιση των αναμνήσεων.
Βομβαρδίζουμε τις αναμνήσεις μας με λέξεις.
Δεν θυμόμαστε την αίσθηση που μας προκαλούσαν οι στιγμές αλλά με την ευκολία να χρησιμοποιούμε τις λέξεις, θερμαίνομαι κάποια νεκρά φιλιά, κάποιες τολμηρές αγκαλιές, κάτι κόκκινα δειλινά.
Η Αμαλία δεν θυμάται αν αγάπησε.
Βάφτιζε αυτές τις στιγμές σαν ελαφρυντικό.
Την βοηθούσαν λέει να μη ξεχνάει την σημαντικότητα των ανθρώπων στην ζωή της.
Η σημαντικότητα είναι μια λέξη βομβαρδισμένη με αναμνήσεις. Αν το σημαντικό υπάρχει  την βαφτίζεις εξ ολοκλήρου με όλη της την τελετή, αν όχι, το σημαντικό, παύει να είναι τόσο σημαντικό όσο θεωρούμε, ή όσο θέλουμε να πιστεύουμε ότι εξακολουθεί να είναι αφού δεν υπάρχει στην ζωή μας.

Ένα έχω να πω.
Οι λέξεις είναι άτιμες.
Καθιστούν τους ανθρώπους βολευτικά βολεμένους.

Απόψε δεν θα μιλήσω για καμιά νεκρή αγάπη.
Για τις λέξεις που μας μπερδεύουν.
Για τους ανθρώπους που τρελάθηκαν.
Δεν θα μιλήσω για κανένα από αυτούς.
Δεν θα τους κάνω την χάρη - Ούτε καν θα τους αγκαλιάσω με όμορφες λέξεις!
Η πραγματικότητα είναι μπροστά μας.
Οι αναμνήσεις είναι απρόσωπες.
Μουντζουρώνονται τα πρόσωπα.
Αρχίζεις να μη θυμάσαι ούτε ήχους ούτε κινήσεις.
Ο δίσκος έχει κολλήσει σε ένα από τα παλιά αγαπημένα σου τραγούδια και επιμένεις να τον ακούς χωρίς κανένα νοήμα, με πλήρης εκνευρισμό γιατί είναι για πέταμα.

Έτσι είναι και οι αναμνήσεις - σαν δίσκος - σαν παλιός δίσκος- όταν τις θυμηθείς, υπάρχει ένα χαμόγελο στο πρόσωπό σου ή νοσταλγία ή πόνος ή όπιοδήποτε συναίσθημα - η ουσία των πραγμάτων είναι να μην γουστάρεις να ζήσεις ξανά την ίδια ανάμνηση - θα είναι εντελώς καταστροφική - εντελώς διαφορετική από την πρώτη φορά που την βίωσες αφού το παρελθόν της προσωπικότητάς σου δεν συμβαδίζει με το είναι του μέλλοντός σου.

Κλείνω τώρα.
Μη με βομβαρδίσουν οι λέξεις και βολευτώ.
Μη γίνω σαν εσένα που μισώ.

Τα παιχνίδια του μυαλού είναι σαν την ανάσα που δεν παίρνεις.
Οι ιστορίες εξαντλούν την ποίηση και οι στίχοι την ποίηση.
Είναι αμέτρητες φορές που ανακυκλώνεσαι.
Η επανάληψη του εαυτού σου σε βοηθάει να κοντραριστείς ή να αμυνθείς.
Δεν θα μιλήσω για σένα.
Η ιστορία μου τελείωσε.
Δεν θα μιλήσω για σένα.
Οι στίχοι μου αγανακτήσαν.

Βλέπω τα παιδιά μας στον κήπο.
Η Μαρία ψήλωσε κι ο Θανάσης μίλησε.
Η απουσία σου έγινε έντονη όσο και τα ερωτηματικά που τοποθετούσα κάθε νύκτα στο μαξιλάρι σου.
Δεν πολέμησες.
Ποτέ δεν είχες την δύναμη να πολεμήσεις.
Η εξουσία του βολέματος σου ήταν σαν την άχαρη ζωή σου.
Περνάω που και που από το σπίτι που μένεις. ΄
Η σιωπή με τρελαίνει.
Οι κλεφτές ματιές επιβεβαιώνει την αδυναμία μου.

Πάει τώρα, τέλειωσες.

Δεν θα μιλήσω για σένα.
Η ιστορία μου τελείωσε.
Δεν θα μιλήσω για σένα.
Οι στίχοι μου αγανακτήσαν.

Δεν στο είχα πει.

Το κράτησα μυστικό.
Ο σκύλος πέθανε.
Το ψάρι επιπλέει στην γυάλα.
Το γατί γέννησε γκριζόμαυρα κουτσούβελα.
Ο καφές μου είναι κρύος και πικρός.
Τα μαλλιά μου είναι μαύρα.

Δεν στο χω πει.
Το κράτησα μυστικό.
Άλλαξα σπίτι, αριθμό κι αυτοκίνητο.
Τις Κυριακές τις σιχαίνομαι.
Πέταξα τα παλιά παπούτσια.

Δεν στο χω πει.
Έχω αλλάξει.
Το προσπαθώ άλλωστε.
Δεν θέλω να σ' αγαπάω.
Όλα αλλάζουν.
Αλλάζουν οι όψεις των ανθρώπων.
Αλλάζουν τα βλέμματα.
Η αγάπη μεταλλάσσεται σαν σάπιο κρέας.
Μου θυμίζει το παιχνίδι που παίζαμε μικροί. Κάποιο φωνάζανε ¨"Φωτιά" και κάποιοι ¨"Κρύο".


Τα αντίο δημιουργήθηκαν για να τα ξεστομίζουμε.
Μερικά αξίζουν να τα φωνάζουμε δυνατά!

Δεν μ΄ αγαπάς.
Το ξέρω ότι δεν μ΄ αγαπας.
Κοίτα πως ταλαντεύομαι μέσα στις αδυναμίες μου.
Κοίτα πως χάνω τον έλεγχο.
Το σώμα μου ταίριαζε τόσο αρμονικά απάνω στο δικό σου.
Η αίσθηση των αισθήσεων σου με παρέσυρε.
Ήθελα να ήμουν όμορφη.
Να μη κοιτάζες καμιά άλλη!
Μόνο εμένα!
Δεν έμεινες εδώ.
Δεν άγγιξες την ουτοπία μου.
Το φως μου είναι σαν την μικρή ζωή σου.
Βρίζω τις τυχαίες στιγμές που σε γνώρισα και τις άτυχες που σε ερωτεύτηκα.
Βρίζω που δεν σε αντάλλαξα και για ένα πάθος τάχα στα ουράνια ανάσαινα.

Κάποια μέρα θα σε συναντήσω, χωρίς να πω κουβέντα θα στρίψω ένα τσιγάρο και θα καθίσω δίπλα σου, θα σου μιλάω ατελείωτες ώρες, που και που θα σε κοιτάζω στα μάτια, θα κρύβω όλα τα ερωτηματικά σαν να μην συνέβηκε ποτέ τίποτα.
Δεν θα σου κρατάω μούτρα. ΄
Θα σου χαμογελάω να ταράζω την αμηχανία μας.
Θα είμαι πλέον μια γνωστή, μια φίλη, μια καρδιακή.
Κοίτα πως καταλήξαμε κι από ένα μαύρο χειμώνα παρασυρθήκαμε.
Κοίτα τα πόδια μου, πόσο αδύναμα είναι.
Δεν μιλάς.
Ποτέ δεν μιλούσες.
Όταν ένιωθες ότι με έχασες, έτρεμες στην ιδέα να απορρίψεις τον ευατό σου.
Δεν σε χειροκρότησα για τις αδυναμίες σου, με χειροκρότησα για τις επιλογές μου.

Τώρα, δεν μιλάω ούτε εγώ.
Έπαψαν οι φωνές μου,έπαψαν οι κραυγές μου,.
Μη με ψάχνεις.
Με έχεις ήδη χάσει.

Τα δάκρυα με εξευτελίζουν.

Ο Γολγοθάς είναι τόσο μεγάλος που ζηλεύω το χώμα.
Θέλω να δώσω τα φιλιά μου στη φύση, έτσι, για αντάλλαγμα των καταστάσεων.
Έχουμε την εντύπωση ότι μπορούμε με δυο-τρία εντατικά μαθήματα να μάθουμε τους ανθρώπους.
Έχουμε την εντύπωση ότι θα είναι δίπλα μας στις χαρές και στις λύπες.
Έχουμε όλες τις εντυπώσεις και στο τέλος μας μένουν κάποιες καταπτώσεις.
Βλέπουμε κάτι ανόητα πλασματάκια να πιστεύουν στην αλλαγή συμπεριφοράς των ανθρώπων.
Χθες, είχα μια συζήτηση.
Για τους ανθρώπους που αγαπήσαμε- για τους ανθρώπους που πιστέψαμε ότι μας αγάπησαν, μα στο τέλος αποδείχθηκε ότι η συνήθεια, τιμωρεί τους θνητούς.
Τα ρούχα μου μετατράπηκαν σε κουρέλια.
Δεν νιώθω το κρύο - Νιώθω κάποια ζεστά χέρια να με καταβάλλουν.
Oi αποφάσεις του χρόνου ήταν μάταιες.
Ανυπόφορα τα πρώτα χάδια, τα πρώτα μάτια, όλα τα πρώτα.
Δεν θέλω ανθρώπους.
Θέλω αόριστες ιπτάμενες αύρες.

Θέλω ψυχούλες.

Το ότι μπορώ να γράφω έτσι ώρες παρηγορεί με.
Λαλώ ότι έχω ακόμα λιη δύναμη για να μιλώ με λόγια ψυχής.
Κάθε μέρα που περνά  - περνά έτσι με ούλα της τα γαμώτο.
Έσχει τόσες μέρες που είμαι μες στο κρεβάτι...
Πονώ μέσα μου τζαι έξω μου.
Το πότε ένα περάσει τούτο ούλο.. εν θέμα χρόνου λαλούν ,αλλά εκουράστηκα΄.
Το κορμί μου εξασθένησε.΄Ένιξερω πως πρέπει να μετρώ.. αντίστροφα?
Εν ούλα ένας μικρός θάνατος. Έφτασα πολλές φορές σε σημείο να λαλώ τούτο ένει, ετέλειωσα.. έσβησα..
Ξέρω ότι τζιαμέ έξω έσχει μερικούς που γελούν τζαι εν σε νιώθουν..
Ότι ο πόνος σου εν για τζίνους αίσθημα λύπης.
Αλλά ως τζιαμέ.

Ως δαμέ ήταν!

Οι φίλοι μου δεν με κοιτάνε στα μάτια.
Φοβούνται να ακούσουν την πραγματικότητα.
Οι φίλοι μου δεν με κοιτάνε.
Φοβούνται τις αλήθειες.
Κάπου - κάπου τους συγχωρώ.
Συγχωρώ το βόλεμα της ψευδαίσθησης τους.
Βλέπω να κρέμονται από τα χείλη μου θέλωντας σωσίες και σωτήρες.
Ζητάνε όλο και περισσότερα.
Έχω στερέψει από λόγια.
Οι φίλοι μου δεν με κοιτάνε στα μάτια.
Τα μάτια τους θολώσανε και από ζήλια άλλους πλανέψανε.

Κοίτα πως γέρασαν αυτά τα πρόσωπα - Περίεργα σχήματα κάνουν - σου ζαλίζουν τα μυαλά.
Άκου τις καρδιές που σπάνε στα πατώματα και την σκόνη που περιμαζέυουν αυτά τα αθώα βλέμματα.
Μίλα για τα χέρια που διάπλατα ανοίχτηκαν και για κάποιους  χαράμισες.
Μη ντραπείς για τρένα που δεν πρόλαβες, για ανθρώπους που δεν υπολόγιζες.
Κοίτα όλα πως χορεύουν μέσα στο αγιάζι - στη βροχή - κι όλο ξέφρενα λικνίζονται σαν σκάρτη πουτάνας μιας στιγμής.
Οι ουσίες μας είναι ανούσιες.
Το κρασί δεν υποφέρεται. Οι επιλογές των χρωμάτων τους είναι στημένο παιχνίδι της κατάληξης μας ή της κατάπληξης μας.
Τα γιατί μας καθυστερούν. Δεν έχεις πολύ χρόνο. Το ρολόι σε καταδιώκει να ζήσεις τα λεπτά σου πριν εξαφανιστεί αλλή μια μέρα. Γίνεσαι ζωντόβολο. Περιφέρεσαι γύρω από το είναι σου - το στοιχειώνεις. Γελάς μαζί του. Κόβεις τα μαλλιά σου έχοντας την ευκαιρία να τα ξανά μεγαλώσεις. Είμαι σίγουρη πως θα τα κόψεις ξανά μέχρι το επόμενο καλοκαίρι.
Δεν αντέχεις το μακρύ μαλλί να πέφτει στον ώμο σου.
Μουρμουράς μέσα στους δρόμους.
Γράφεις κάτι στιχάκια που πανικοβάλει τον ίδιο σου τον εαυτό - σαν να πέφτεις από γκρεμό.
Το ξέρεις ότι είσαι ηλίθια. Το λες κάθε τόσο στον εαυτό σου. Να μ' αυτούς που έμπλεξες.
Πάρε τα χαστούκια σου.
Πάρε και τις ανάσες τους.
Κοίτα πόσο παιχνιδιάρα είναι η ζωή σαν γατί.
Κοίτα πόσο κρασί σου απέμεινε?.
Δώσε χαιρετίσματα στα αγόρια σου.
Μίλα.
Πες τους πως επιβιώνεις ακόμα.
Πως δεν φοβάσαι τίποτε πια.
Πως είσαι ελεύθερη σαν τα πουλιά.

Είναι το χτύπημα στην πλάτη που σε κάνει να βολευτείς.
Είναι τα χαμόγελα των παιδιών στο Λούνα Παρκ που σε πείθει ότι υπάρχει ελπίδα.
Είναι η σκουριά στο σίδερο που σε ταράζει.
Βλέπεις την φτήνια των ανθρώπων να πουλιέται σε προσφορά.
Βλέπεις τα ανείπωτα να ξεβράζουν.
Κάποιες φορές το μελάνι μου είναι μαύρο.. τόσο μαύρο που δεν καταλαβαίνουν τα γραφόμενά μου.
Η επανάσταση είναι η ορολογία του έρωτα.
Τα σώματα φθήρονται.
Οι καρδιές πονάνε.
Οι ψυχές είναι αναλυτικό και μη κομμάτι του εαυτού μας.
Προσπαθείς να βγεις έξω από την συνήθεια  - έξω από την ρουτίνα.
Δεν βλέπεις την Ηρώ πόσα κόκκινα πανιά έχει ράψει?
Τόσα κι αλλά τοσα έχει ράψει για την αγάπη της.

Ξεγελιέται τα Σάββάτα της.
Κάποτε ξεστομίζει κάνα δυο κουβεντούλες.
Δεν καταλαβαίνεις τι θέλει να πει αλλά έχει το βλέμμα του σοφού που σε πείθει να την ακούσεις.
"Αυτά κάνουν τα ακριβά τα χάδια."
"Αυτά σου δίνουν όταν όλοι ξυπνήσουν".
Η Ηρώ δεν ήταν στα καλά της τα ψυχοφάρμακα ήταν τα παιδιά της.

Κατάντησαν σαν ξένοι. Τον αγαπούσε λέει.
Είχε χαράξει στα δέντρα της γειτονιάς τα αρχικά του.
Ήθελε να δημιουργήσουν μια ουτοπία αλλά ο καιρός τα έφερε αλλιώς.
Η απειρία την σκότωσε.

Όλα μας σκοτώνουν. Η αντοχή δεν περισσεύει.
Τα πλάσματα φτωχαίνουν, οι αξίες διαμορφώνονται και η σιωπή έγινε συνήθεια.
Η τσίπα έγινε ξετσίπωτη.
Τα κοριτσάκια μετράνε τα χρονικά τους περιθώρια ξεσκονίζοντας τα ράφια τους .
Τα αγόρια θαυμάζουν τον φαλλοκρατισμό τους.
Η περιθωριακός και ο πατριαρχικός κόσμος καταργείτε σε συμφεροντολογικές στιγμές.
Όλα θέλουν αναθεώρηση.
Ακόμα και το Γιν Γιανκ.
Το πάνω - κάτω.
Η αγάπη - και το μίσος.

Αχ αγάπη μου.
Πως να σου πω για τα λόγια που δεν ειπώθηκαν και για τις πράξεις που δεν δημιουργήθηκαν..
Πως να σου πω για τους ανθρώπους που δεν έκλαψαν και μόνο στα κρυφά πόνεσαν..
Πως  να σου πω για τις πληγές και για όλες τις πυρκαγιές που άναψες..
Αχ αγάπη μου..
Πως να σου πω, πως σωπαίνουν τα πουλιά τον χειμώνα..
Πως πονάνε οι παλιές κούκλες των κοριτσιών
και τα ξεχασμένα αυτοκινητάκια των μικρών αγοριών..

Πάντα τις νύκτες γίνουνται αποκαλύψεις.

Μυρίζουν τα πτώματα που μακρυά τζαι οι σκέψεις παγώνουν μες στο μυαλό σου.

Πιστεύκουμε ότι τα παλιά εν τα ωραία που ζήσαμε τζαι ενθα ξαναέρτουν.

Πιστεύκουμε σε άλλοθι τζαι σε μαγεμένα τοπία.

Οι άνθρωποι επαναλαμβάνονται.

Επαναλαμβάνουν τα λάθη τους τζαι μερικές φορές πέφτουν στα πάθη τους που προσπαθούν να αποφύγουν.

Οι άνθρωποι εν απερίσκεπτοι.

Μπορούν να μετρήσουν πιο εύκολα τις δυστυχίες τους παρά τις ευτυχίες τους. 

Μπορούν πιο εύκολα να κλαφτούν παρά να σταθούν με αξιοπρέπεια στα πόθκια τους τζαι να ξεπεράσουν ένα γεγονός.

Θυμάμαι πολλές φορές τζίνον τον τύπο να κάθεται απέναντι μου πας στην θάλασσα τζαι να μου λέει ούλα τα παράπονα που έσχει για την ζωή του, ότι ούλα πιένουν του χάλια.. Τι θέλεις ρε άνθρωπε μου? Τι ζητάς που μένα? Να σου αλλάξω τις οπτικές σου γωνιές για να δεις τα πράματα τις ζωής σου διαφορετικά.. Τι να σου πω για την ζωή, τι να σου πω για τις κραυγές που κάνουν οι ψυχοπαθείς τι να σου πω για τα γέλια ενος μωρού τι να σου πω για όλα αυτά που έχουν ένα ολοκληρωτικό νόημα.

 Όσα αντίκρισα μπορώ να σου εξηγήσω τα υπόλοιπα είναι μπούρδες.

Δεν μπορώ να σου χρονομετρήσω τις στιγμές αλλά μπορώ να τις ντύσω με μουσική. 

Δεν μπορώ να κοιτάξω όλους τους ανθρώπους στα μάτια αλλά μπορώ να σου πω για τις ψυχές που μας εγκλωβίζουν.

Τι να σου πω ρε άνθρωπε για τα βλέμματα που πεθαίνουν κάθε τόσο.

Τι να σου πω για τις αγάπες που έλειξαν άδοξα.

Τι θες να σου πω για την ζωή.

Οι άνθρωποι επαναλαμβάνονται.

Θα συνεχίζουν να δημιουργούν και να επαινούν τα λάθη τους όπως την πρώτη φορά.

Θα μονολογούν σαν πρωταγωνιστές σε κάποιο θεατρικό έργο.

Θα φτύνουν αίμα και θα το ευχαριστιούνται.

Τι να σου πω για την επανάληψη των πραγμάτων?

Ειναι η αφορμή των ανθρώπων να μην προοδεύουν εσωτερικά,.. Να μην γαληνεύουν..

Στις τελευταίες συλλογικές νύκτες
στα τελευταία πανυγήρια που άγγιξαν τις σάπιες συνειδήσεις.
Σε όλα τα τελευταία ρε κουφάλες που δεν μετρηθήκαν κι γι αυτούς τους δήθεν που τάχα αγωνιστήκαν.
Ακούμε ώρες - ώρες τα τραγούδια από το ραδιόφωνα
και ταυτιζόμαστε σαν να τα έχουμε ζήσει όλα.
Πες τους ότι δεν γέρασα
απλά τους τα έχωνα.
Πες τους ότι στην μόδα χώθηκαν
και στα club βρήκαν τα έκτροπα.
Έτσι πήρα κουράγιο για να μη σας βλέπω στα μάτια.
αναρχισμό σας τον στρίβετε στο χόρτο
και στα μυαλά σας γίνετε το party του Ιούδα.
Ολίγον βολεμένος και τα συναφή,
έχω πάψει να δίνω παρακάλια για το κάθε τι και για την ασπρόμαυρη σας ζωή.
Έχω πάψει να μιλώ για καταραμένες μέρες και ιστορικές σφαίρες.
Στα μάτια μας είναι τα αγκάθια απο προλεταριους τρελούς και ερωτευμένους που τραγουδάνε για ότι φανερώνεται και ότι δεν συλλαμβάνεται.
Περιφρονώ τα γύρω μου, ότι λαμποκοπεί,
ότι μου τη σπάει
και στα ηνία - γρανάζια έχω βάλει
κάθε φορά που κάποιο δίκαιο γυρεύω
για όλα τα περιθωριακά,για όλα τα στημένα,
σε όλη αυτή την πνιγμένη συμφορά
για τα γαμημένα γραβατωμένα αφεντικά.
Οι ανάσες είναι βαριές όλα ακούγονται σαν κραυγες - σαν μικρές προσευχές.
Μα εδώ δεν πιάνουν οι τιμές.
Χαμηλό είναι το κόστος για τις εκκλησιές, στο κερί ψάχνεις να πραγματοποιήσεις τις ευχές.
Όμηρος στα χέρια ένος Θεού, που ίσως να φταίει που δεν είναι εδω,ούτε καν εκεί, ούτε πιο κάτω στην Αφρική.


Σε όλα τα καταραμένα συλλογικά κουρασμένα κορμιά που δεν άντεξαν και έπεσαν που δεν μάτωσαν αλλά έκλαψαν. Σε όλους τους φίλους τους συντροφικούς. Σε όλες τις νύκτες που είχαν φωτιές. Σε όλα αυτά που αν δεν ζήσεις δεν μπορείς να καταλάβεις και πολλά. Σε όλα αυτά που έχουν παλμό. Σε όλους αυτούς που δεν κουράζονται και ακόμη ψάχνονται.

 H προσπάθεια της νύκτας, μυρίζει αλλιώτικα.

Στα δάκτυλα σου έχεις κίτρινα σημάδια από τσιγάρο και τα βήματα σου είναι ασταθής.
Η ανάσα σου θυμίζει κάποια μικρά στέκια στην οδό Ναβαρίνου.
Η σκιά σου είναι μεγαλύτερη από άλλες φορές.
Περπατάς τόσο γρήγορα που το στομάχι σου κάνει περίεργες χειροτεχνίες.
Όλοι σε κοιτάνε.
Τα βλέμματα σε καρφώνουν.
Αλλά το ξέρεις.. η προσπάθεια της νύκτας είναι αλλιώτικη.
Εκεί στις αλάνες θυμάσαι τον Νίκο να πουλάει κασέτες και την
Μπέμπα να μην αφήνει τα μαύρα πουλιά να εγκλωβιστούν.
Σε αυτές τις γειτονιές όλα σου θυμίζουν μουσική.
Oι τοίχοι "μιλάνε" για ελευθερία, για δικαιώματα, για αφύπνιση.
Εδώ η ανησυχία για την ανησυχία δεν παύει ποτέ.
Η επανάσταση είναι ένας κρότος από σφαίρα.
Κάποιοι μιλάνε για οργή.
Κάποιοι έχουν σφάξει την Lifestyle σας ζωή.

Όταν μιλούν για αγανάκτηση,
μιλάτε για όλα τα κοσμικά.
Όταν μιλούν για γροθιές,
μιλάτε για λεφτά
Όταν μιλούν για φωτιές,
μιλάτε για αγορές.

Κάποιοι σώπασαν από ντροπή.
Δεν άνοιξαν το στόμα τους ποτέ ξανά
Είχαν φοβηθεί την ομορφιά της.
Έστειλαν προδοσία στα φιλαράκια
και υποταχθήκαν στα κόκκινα και μπλε
στρατιωτάκια.

Κάποιοι δεν μιλάνε πια.
Μόνο ένα Χρόνια Πολλά στις γιορτές,
έχουν ξεχάσει τι θα πει ζωή.
Συμβιβάστηκαν με σπίτια, ρόδες και
δυο - τρία σκυλιά στην μεγάλη τους αυλή.

Η νύκτα εδώ είναι αλλιώτικη.
Μιλούν τα φαντάσματα της πόλης.
Μιλούν οι αγωνιστές.
Μιλούν οι μουσικές.

Μιλούν όλα αυτά που κάνουν κάποια παιδιά να ξαγρυπνούν - Να ψάχνονται, να ονειρεύονται, να ταλαντεύονται.

Μιλούν... μιλούν.. μα κανείς από εσάς δεν φαίνεται να δίνει προσοχή.
Ένας κρότος φτάνει να αρχίσουν όλα από την αρχή.

Μπαρούτι να μυρίσει όλη Γη και τα αδέλφια να βγάλουν σπίθες για επανάσταση.

Μέσα σε τέσσερις τοίχους κλεισμένος προσπαθείς να έβρεις τα πόθκια σου να σηκωστείς.
Μέσα σε τούτους τους τοίχους η παρουσία των πλασμάτων αυξάνεται τζαι μειώνεται πολλά γλήορα.
Κάποτε τζαι οι τοίχοι εν πολλά καλοί. Βοηθούν σε να κάμεις πολλές επιλογές.. Ή να κρατηθείς πάνω τους σαν βεντούζα ή να πάρεις φόρα απότομη πάνω τους τζαι να ππέσεις χαμέ.
Τον τελευταίο τζαιρό εν ούλο ξεκαθάρισμα που υπάρχει γύρω μου.
Πάνω σε ανθρώπους κυρίως.
Οι ανθρώποι που εν τόσο μέσα στην ζωή σου τζαι οι ανθρώποι που προσπερνούν.
Οι ανθρώποι που κάποτε ήταν στην ζωή σου τζαι ακόμα ένει, ακόμα, τζαι αν δεν το ξέρουν.
Τζαι οι ανθρώποι που εν απλά άνθρωποι, γνωστοί, περαστικοί, άνθρωποι της μιας μέρας ή της νύκτας.
Ένθα μιλήσω άλλο για ανθρώπους. Ενα μιλήσω για στιγμές. Στιγμιαίες στιγμές.
Κανένας εν μπορείς να αρπάξει τις στιγμές σου.
Κανένας ενθα μπορεί να αρπάξει το γέλιο που σου εδημιουργήσαν.
Κανένας εν θα σου κλέψει το κλάμα που έκαμες τις νύκτες που επονούσες,
Κανένας εν θα σου κλέψει τίποτε.
Μες στα τραούθκια, μέσα στους τόπους μέσα στις γειτονιές, εν γεμάτο μυρωθκίες που τις στιγμές μας.
Τα πάντα ρέει.
Καλά τζαι κάμουν τζαι φεύκουν οι στιγμές.. που φεύγουν κάποιοι ανθρώποι.
Η στασιμότητα εν ο θάνατος της πνευματικής τζαι προσωπικής εξέλιξης.
Εν καλά που αφήνουμε στιγμές πίσω για να δημιουργήσουμε άλλες.
Ούλα εν για το καλύτερο.. φτάνει να μεν ζεις με τα παλιά, τα σκονισμένα, τα εξαντλημένα.
Φτάνει την νύκτα να κοιμάσαι με χαμόγελο.

Είσαι εφιάλτης τις νύκτες.
Οι μυρωδιές σου είναι αποπνικτικές.
Στα γρανάζια σου παρέμειναν κόκκοι άμμοι.
Δεν γυρνάς...Έμεινες στάσιμη.
Όλο για αγάπες μου μιλάς.
Όλο για μεσημεριάτικους καφέδες
και τσιγάρα κάτω από τα υπόστεγα.
Η μυρωδιά της βροχής πάντα μου έδινε
'ενα κομμάτι από χαρτί.
Με ανάγκαζες να γράφω.
"Απαλύνει τον πόνο μου", έτσι μου έλεγες.

Γούσταρα να γράφω για σένα.
Το ήξερες ότι γούσταρα να γράφω για σένα
και ποτέ δεν σταμάτησα να γράφω για σένα.
Έχω ανακαλύψει χιλιάδες λέξεις για την παρουσία σου.
Αν τις κατάλαβες ή όχι δεν το είχαμε κουβεντιάσει ποτέ.
Πάντα θα μου θυμίζεις χειμώνα κορίτσι μου.
Ήσουν αναπάντεχη σαν τις βροντές.
Ήσουν σκληρή σαν τις βροχές.
Ήσουν ψυχρή σαν τον αέρα.

Τα χέρια σου μέσα στα χέρια μου
ήθελα να κρατώ - Να σε ζεστάνω από πληγές.

Ήσουν αλλιώτικη εσύ!
Είχες διαφορετική ομορφιά από τις άλλες.
Μιλούσες και όλα σταματούσαν γύρω μου.
Ο ήχος της φωνής σου με αποσυγκέντρωνε.
Έβγαινα εκτός ορίων.
Εκτός ευατού.
Ήθελα να μυρίσω όλο σου το σώμα σαν λαγονικό
Ήθελα να σε ανακαλύψω.. σε έβλεπα σαν χαμένο θησαυρό.
Πόσο τυχερός!

Μα ήσουν αλλιώτική εσυ.
Κανένας δεν μπορούσε να σε βάλει σε κλουβί.
Ήσουν σαν ξωτικό.
Τους καλούσες με μάγια στο χορό
και δεν δίσταζαν να πάρουν τις στιγμές σου
ούτε για ένα λεπτό.
Αντάλλαγμα της συμφωνιάς
ήταν μια καρδιά γεμάτη αγάπη.

Τους έλιωνες τους πλάκωνες
και με ένα τουπέ έφευγες.
Δεν καταλάμβενες ότι έτσι πλήγωνες.
Μιλούσες για ελευθερία των στιγμών.
Ότι τα αστέρια κατοικούντε από
ευχές ανθρώπων. ΄
Σου είπα να σου φέρω όλες τις ευχές.
Μου είπες ότι θέλεις όλους τους ανθρώπους.

Η οψη σου ήταν βγαλμένη από παραμύθι.
Σαν ψεύτικη κούκλα.
Άσπρο δέρμα με μάτια που δεν σταματούσαν να μιλάνε.
Τα ρούχα σου πολύχρωμα και φανταχτερά.
Σε κάθε χέρι σου είχες πολλά δακτυλίδια και μικρά τατουάζ που σε σημάδεψαν.

Ήσουν αλλιώτικη εσύ αλλά, προκαλούσες τον ίδο πόνο της εγκατάλλειψης.
Ο χειμώνας πλέον, έγινε ο αγαπημένος μου μήνας.
Κάθομαι κάτω από τα υπόστεγα.
Γράφω για σένα.
Ποτέ δεν σταμάτησα να γράφω για σένα.

Όλοι γελάνε μαζί μου.
Μου λένε ότι είμαι ανόητος.
Ότι μια γυναίκα με κατάστρεψε...
"Μα είναι αλλιώτική αυτή".
Δεν σε τοποθετώ σε κανένα γένος.
Είσαι οντότητα ξεχωριστή.

Τα χρόνια περάσαν.
Ακούω τον πατέρα μου να μου λέει ότι μια φορά στην ζωή  αγαπάς.
"Μια φορά είσαι σε σχέση δυνατή.
Οι υπόλοιπες φορές είναι προσπάθεια να βρεις κάτι που
έχεις ήδη χάσει, ή ζεις στην ψευδαίσθηση ότι θα αγαπήσεις κάποιον όπως εκείνην την φορά.
Μια φορά αγαπάς.
Μια φορά θα δεις στα μάτια κάποιου τον κόσμο όλο.
Μετά θα είσαι όλο σύγκριση.
Θα ονειρεύσαι στα μάτια της, κάποια άλλη.
Θα μαγεύεσαι στα σημάδια της άλλης.
Μια φορά αγαπάς.
Μην την χάσεις ούτε για μια φορά".

Τα χρόνια περάσαν.
Σε έχασα εκείνη την χρονιά
και δεν θα σε βρω ποτέ ξανά.
Ούτε για ξωτικά θέλω να μιλώ.
Έχω παλιώσει και τα μάτια μου
είναι έτοιμα να κλείσουν από τα γεράματα.
Όσες φορές προσπάθησα.
Όσες φορές νόμιζα ότι αγάπησα.
Δεν ήταν σαν εκείνη την φορα.
Σε έχασα και το μετάνιωσα τραγικά.
Αν είχα μια ευκαιρία ξανά.
Θα έκανα εκείνο που μου είχες πει.
Δεν θα σου έφερνα ευχές..
Θα σου έφερνα όλους τους ανθρώπους...
Ολο τον κόσμο...

Άλλωστε οι ευχές είναι για χαζούς.
Για αυτούς που δεν μπορούν να ζήσουν.
Και ίσως τελικά να είμαι ένας από αυτούς.

Έκατσα πας στο παγκούι τζαι έλεες μου για τους έρωτες σου, ότι ενεπέρασες τόσο καλά, ότι εσταναχωρήθηκες πολλά, ότι τωρά για σένα ετέλειωσε τζίνη, ότι ενθελεις να ξέρεις τζαι πολλά πράματα..
Ούτε τι κάμνει, ούτε αν επαντρεύτηκε τζαι εσχει κοπελούθκια.
Είπες μου ότι υοπσχέθηκες της που ήσασταν πιο μιτσιιοι, ότι αν θα παντρευτείς,, ενα παντρευτείς μόνο τζίνην, αλλιώς καμμιά άλλη. Μόνο τζίνη έθελες δίπλα σου.
Είπες της ότι ενα την κλέψεις. Εϊπες της να σε περιμένει. Να μεν παντρευτεί κανένα τζαι μόλις τελειώσεις τις σπουδές ένα πάεις να την έβρεις.
'Ενιξερω αν σε επιστεψε ή οι. Αλλά μπορεί να σε περιμένει ακόμα ρε φίλε. Μπορεί να σε ψάχνει! Νάμπον? γιατί έντο έκαμες? γιατί εν έδωσες ευκαιρία στην αγάπη σας? τι εν τούτο που σε έκαμε να περπατάς πίσω πίσω? εφοήθηκες? Πόσες φορές να φοηθείς? Εν είδες ότι εν οδήγησε πούποτε τούτο.. απλά μπορεί αν εσαπίσετε τζαι οι θκιο σας..εκρύψετε μες στα πετσιά σας.. τζαι τούτο μπορεί αν σας σκότωσε ρε μαννά άτομα.
Λιο κούντιμα μπορεί να έθελε η αγάπη σας? Λίο.. τσας. Εν η ευκαιρία που ένεδώσετε ποττέ σας.
Λαλείς μου ότι εγράψετε τέλος.
Ότι έτελειωσε τούτο που είχατε.
Κοιτάζω τα μάθκια σου τζαι πονώ.
 Πονω εγω.. γιατί πονείς τζαι εσύ.
ΕΝ μου το παραδέχεσαι.
Εσχεις πολλά μέσα σου τζαι εντα μιλάς.
Φοάσαι να δείξεις  αδυναμία..αλλά παραπάνω φοάσαι να παραδεχτείς ότι την άφησες έτσι απλά. Χωρίς μια κουβέντα. Χωρίς να την διεκδικήσεις.
Ένεν έτσι που αγαπούν τζαι ξέρεις το καλά.
Λαλείς ότι εν η ζωή σου. Ότι ήταν όμορφη τζαι το χαμόγελο της ήταν όπως τον ήλιο.
Εν σταματάς να μιλας για τζίνη. Κάμνεις κάτι εκφράσεις τζαι το πρόσωπο σου λάμπει, τζαι ξεχνιούμε τζαι εγω μαζί σου τζαι συνεπέρνει με τούτο που μου φκάλεις.
Μετρώ δειλά - δειλά τζαι τις ρυτίδες σου. Εν πολλές ρε μαλάκα. Γερνάς..
Παιρνούν τα χρόνια τζαι ποττέ εν έδωσες ευκαιρία στην αγάπη σας.

Σαστίζει με που τον τρόμο σου εκλίωσες το τόσο καλά.
Ότι ξέρεις πως ενθα βρεις ξανά έτσι αγάπη.
Ότι το γαμπριατικό σου κουστούμι εν το ξεσκονίζεις πιον.
Άικες το να μουχλιάσει. Να έρτουν οι σκόροι να το φάσιν.
Μπορεί όμως τζαι τζίνη να κλαίει τις νύκτες.
Γιατί εντο σκέφτηκες ποττέ τούτο?
Γιατί εν την εγύρεψες?
Μπορεί να παντρεύτηκε να εσχει τζαι μωρά..
Μπορεί  όμως να μεν εσταμάτησε ποττέ να σε σκέφτετουν..
Να σε περίμενε.
Να προσπαθούσε να σε ξεχάσει με το πέρασμα του χρόνου.
Να έκαμεν τα όνειρα σας με κάποιον άλλο.
Μπορεί να έρκετε κρυφά να σε βλέπει τζαι να κλαίει τις νύκτες.
Μπορεί να σπαράζει μέσα της.

Γιατί..
Γιατί ρε φίλε?
Γιατί ενεπίες να παλέψεις για την αγάπη σου.
Γιατί την αίκες έτσι απλά?
Πως θέλεις να πιστέψω ότι εν η ζωή σου?
Πως θέλεις να πιστέψω ότι εξεπέρασες την?
Βλέπω σε ακόμα να  μιλάς για τζίνη τζαι να γεμώνουν τα μάθκια σου.
Ούτε το όνομα της εν μου λαλείς.
Εν χρείαζεται λαλεις..
Φοάσαι.. φοάσαι ακόμα τζαι τωρά ότι ενα την ψάξω για σένα.
Φοάσαι ακόμα τζαι τωρά να αντιμετωπίσεις τούτη την αγάπη.
Αλλά ο φόβος ένεν αγάπη.
Ποττέ ένηταν αγάπη.

Θα σου κλείσω το στόμα.
Μη λες ότι είσαι κομμάτι από εμένα.
Θα σου κλείσω το στόμα.
Δεν είσαι κομμάτι από εμένα.
Σε έχω αφήσει, δεν είσαι ξεχωριστός.
Είσαι πλάσμα ανόητο και τυφλό.
Σου μιλώ!
Κοίτα το αίμα που κυλάει από την πηγή
έγινε σαν το νερό που του έχουν βάλει κρασί
Τα λόγια σου δεν με αγγίζουν.
Είμαι σε ένα κύκλο της δικής μου αναισθησίας
και μαγκιά μου που δεν σε προσδιορίζω μέσα στα χαρτιά μου.

Ο θάνατος είναι ύπουλος.
Εϊναι μαύρος..
Πάντα σε κάνει να λυγίζεις...
Να μεταλλάσεσαι.
Να γίνεσαι κάποιος άλλος.
Να ζητάς λίγες ακόμη στιγμές.

Ποτέ δεν προλαμβένεις....
Πότε δεν είσαι έτοιμος να πεις μια τελευταία λέξη.
Πάντα θα θέλεις να πεις πολλά.
Ούτε το "Σ αγαπώ" δεν θα σου φτάσει.

Ο θάνατος είναι ύπουλος.
Γυρνάς στο σπίτι και όλα σε πονάνε.
Σε πονάει η απουσία.
Η μυρωδιά που εξαντλείτε.
Οι σκέψεις σε κυριεύουν.
Αλλά ο κυρίαρχος σου έχει κλείσει την πόρτα.

Το πόσο γρήγορα - το πόσο αργά το πόσο σταθερά φεύγεις δεν θα  πω.
Τον πόνο που μου προσφέρεις δεν θα στον υποδείξω.
Τους ήλιους μου δεν θα φανερώσω και τα φεγγάρια μου δεν θα τα χτίσω.
Για τα μάτια σου δεν θα μιλήσω, κι αν κλαίνε... δεν θα τα σκουπίσω.
Κι ας με κοιτάνε οι άλλοι μέσα από τα δίχτυα που τους έμπλεξα
θα στάζω από πάνω ως κάτω ομορφιά που τους πλάνεψε.

Τους ακούω.
Ποτέ δεν σταματάω να τους ακούω.
Νιώθω σαν σφουγγάρι των στιγμών τους.
Νιώθω ότι είμαι στήριγμα των ανθρώπινων στιγμών τους.
Με θέλουν εκεί όταν πονάνε.
Ο πόνος τους με κατασπαράζει.
Οι λέξεις μου πρέπει να είναι ετοιμοπόλεμες...
αμέσως να τους αγκαλιάσουν -  να τους ηρεμήσουν.
Τους ακούω.
Ποτέ δεν σταματάω να τους ακούω.
Νιώθω σαν σφουγγάρι των στιγμών τους.

Οι άγνωστοι με περιτριγυρίζουν.
Έρχονται δίπλα μου να μου μιλήσουν.
Να μου πουν πως νιώθουν.
Δάκρυα στα μάτια τους κυλάνε και εγω νιώθω τα κομμάτια τους πως σπάνε.
Δεν γουστάρουν που πονάνε μα συμπόνια μου ζητάνε.
Τισ πληγές σας δεν θα φιλήσω.
Μονάχα χούφτα από αλάτι θα τους ρίξω...

Συμπόνια να μη ζητάνε.
Της λύπησης να μη μιλάνε.
Στα πόδια να πατάνε.

Είπες μου ότι η παρηορκά σου ένει ότι εν σε πολλά καλά σχέρκα, τζαι ότι ας μεν τα θέλουμε ούλα δικά μας.
Ξέρω πόσο την θέλεις ρε φίλε.
Ξέρω πως ήταν τζίνη που σε έκαμνε χαρούμενο, ότι στα μάθκια της είδες φωθκιές άγριες..
Ξέρω πολλά ρε φίλε. Αλλά εν σου μιλώ, αφήνω το πάνω σου, εσυ ξέρεις καλύτερα τον πόνο σου, εσύ ξέρεις καλύτερα την "περιουσία σου".
Τι να σου πω εγώ? Να μεν δώσεις πάνω της που την αρχή?
Αγκάλιασετε τζαι οι θκιο σας τις ανασφάλειες σας..
Τι να σου πω ρε φίλε.
Είμαι περιττή...
Μεν λιώνεις όμως ρε!
Κάποτε μπορείς να δεις τα πράματα πολλά διαφορετικά!

Η μοναξιά μου είναι ένα πλοίο δίχως επιβάτες.
Η μοναξιά μου είναι μόνη της χωρίς να ολοκληρώνεται η πρότασή της.
Η μοναξιά μου είμαι εγώ.
Είναι τα δάκρυα μου που πόνεσαν και οι ιστορίες που δεν άκουσα.
Είναι οι στιγμές που δεν έζησα αλλά ίσως να με καθόρισαν.

Η παρουσία σου, η απουσία σου, η ευτυχία σου, η αλητεία σου, με εξόντωσε.
Θύμωνα με τις εκφράσεις του προσώπου μου, που φανέρωναν πόσο σε είχα ανάγκη.
Θύμωνα που γνώριζα και το αναγνώριζα ότι ήσουν λάθος, αλλά ήθελα να σε ξανακάνω.
Όλα κυλάνε.
Κυλάνε οι στιγμές και καίνε.
Καίνε οι άνθρωποι.
Καίνε τα λόγια.
Όλα θα μας κάψουν.
Ακόμη και η έμπνευση μου έχει καεί.
Έμεινα χωρίς λόγια και οι πράξεις με πιέζουν να μη προβάλλω τις αδυναμίες μου.
Ξέμεινα κι από κρασί.
Τα τσιγάρα δεν είναι παρηγοριά, Είναι ένα είδος αδυναμίας.
Αδύναμη και φτηνή νιώθω τις νύκτες.
Έχω και κάποιες άλλες αδυναμίες που δεν λέγονται.
Τα ξέρει μόνο ένας άνθρωπος και αυτό είναι αρκετό - έτσι για να έχω κάποιο στήριγμα όταν τις νύκτες δεν θα κοιμάμαι, όταν θα κουρνιάζομαι στο πάτωμα - έχοντας το βλέμμα μου πάνω στην πόρτα, περιμένοντας κάποιους ανθρώπους που έφυγαν και μας στοίχειωσαν σαν φαντάσματα.

Λένε επίσης, ότι οι ανθρώποι έρχονται και φεύγουν σαν τρένα.
Σαν γρήγορα αμάξια.
Σαν εποχές.
Λένε επίσης ότι αυτό που ζούμε είναι μεγαλείο και η ελευθερία μας κρύβεται κάτω από το πετσί μας.
Κάτω από το πετσί μας, υπάρχουν ζωτικά όργανα, όπου δουλεύουν κάθε μέρα χωρίς περιορισμούς.
Αναρωτιέμαι γιατί γυρεύομαι ζώα ενώ υπάρχουν μιλιούνια ανθρώποι - απάνθρωποι.

Σε έβλεπα να μου μιλάς να βγάζεις σκέψεις...να βγάζεις θυμό.
Λες και ήμουν ικανή να αλλάξω την μοίρα, να αλλάξω τις θεωρίες της ζωής.
Λες και ήμουν ικανή να σου μιλήσω για ανθρώπους.
Δεν είμαι τόσο ικανή όσο πίστευα.
Βλέπω εκατοντάδες πληγές απάνω στα χέρια μου
και ξέρω ότι όλα αυτά είναι μόνο η αρχή. Τι να σου πω? Πως να στο πω?
Ότι ξέμειναν κάποιοι ανθρώποι τώρα που σου μιλώ?
Θα με βγάλεις για τρελή.
Θα με φαντάζεσαι με άσπρα μαλλιά και παρανοϊκή συμπεριφορά.
Πως να σου πω ότι δεν αλλοιώθηκαν τα πάντα?
Ότι υπάρχουν ακόμη ανθρώποι που ονειρεύονται αισθήματα,συναισθήματα, σταθερότητα και χαμόγελα. Θα στα έλεγα πιο εύκολα αν ήσουν παιδί. Αν είχες αθωότητα στα μάτια σου -
Αν είχαν την δυνατότητα να λάμπουν ακόμη και στο σκοτάδι.
Τώρα μεγάλωσες,
Τα χρόνια σου φάνηκαν στα βαμμένα σου μαλλιά, στα ψηλά σου τακούνια και στην διαφορετική σου συμπεριφορά. Μα δεν φταις εσύ, ούτε εγώ, ούτε κι αυτοί. Φταίνε οι πολλοί. Που μηδένισαν τις καταστάσεις.
Πως να σε κάνω να βγεις ξυπόλυτη στον δρόμο χωρίς τον φόβο ότι θα παραμείνεις όρθια και δεν θα συρθείς? Πως να σου πω ότι η αγάπη είναι τεράστια και μικρή ταυτόχρονα?
Πως να σου πω για όλα αυτά...αφού στις πλάτες σου έχεις λόγια από σπαθιά?
Δεν θέλω να σου πω κατι.. φοβάμαι μηπως βγει από το στόμα μου κάποιο ψέμα.
Ψέμματα έχεις ακούσει πολλά, θα προσπαθήσω να μη κάνω το ίδιο λάθος.

Λες ότι τα χαμόγελα κερδίζονται.
Μακάρι να ήταν στο χέρι μας να κερδίζουμε ανθρώπους.
Να κερδίζαμε στιγμές...
Να κερδίζαμε χωρίς να χάναμε και να χάναμε χωρίς να κερδίζαμε.
Έτσι οι πληγές δεν θα υπήρχαν χαραγμένες.
Έτσι τα μάτια μας θα λάμπαν σαν μικρά παιδια...
Σαν μικρά παιδια...

Μέτα από μία ώρα στο μπάνιο αποφάσισα να βγω από την βρομιά μου.
Ξέπλυνα το κορμί μου με όλα τα αρώματα και έλουσα τα μαλλιά μου
με όλα τα παράπονά μου.
Φόρεσα το άσπρο μου φουστάνι και έβαλα τα στενά ενοχλητικά κόκκινα τακούνια.
Η ώρα είχε πάει πέντε.
Είδη είχα καθυστερήσει κι αυτό με έκανε ακόμη  πιο τεμπέλα στο να περπατήσω προς την πόλη.
Είχα ραντεβού σήμερα. Ένα από τα πολλά. Ένα από αυτά που πρέπει να έχεις άγχος, να σε τρομοκρατεί το πρώτο φιλί ή το άγγιγμα στο χέρι. Ένα από αυτά που ξεχνάς ποιος είσαι και κουβαλάεις ολόκληρο θίασο μαζί σου, μήπως εκπλαγεί, μήπως προσέξει ότι το σώμα σου έχει γλώσσα και τον καλείς σε πρόστυχα παιχνίδια.
Ένα από αυτά τελοσπάντων.

Να! Τον βλέπω από μακρυά!
Καλέ αυτό τον ξέρω!
Ο Κώστας είναι!

-Κώστα τι κάνεις εδώ?
-Είχαμε ραντεβού Μάρα. Τι εννοείς τι κάνω εδώ?

Κάθισα αμέσως, με μια άνεση κι άρχισα να του μιλάω για τα παλιά, για την σχέση μας, για τους παπαγάλους μας, για την Θεία την Θάλεια που αναστατώθηκε από τον χωρισμό μας. Τα έβλεπε σαν αστεία και χαζογελούσε. ΄Προσπαθούσα να καταλάβω τι συμβαίνει. Το μόνο διαφορετικό που έβλεπα απάνω του ήταν το βλέμμα του και η  απουσία της καδένας από το  λαιμό του...

Η συζήτηση είχε διακοπεί από το γκαρσόνι.
Ίδιες στιγμές, ίδια χαμόγελα, ίδιες απροσεξιες από την κοπέλα που καθόταν στο διπλανό Μπαρ.
Όλα ίδια.
Σαν κακόγουστο αστείο.
Σαν φάρσα στημένη.
Περίμενα να βγει κάποιος στα ξαφνικά να μου πει ότι όλα είναι για πλάκα.
Ότι υπάρχουν κάμερες κρυφές.

Όλα τα ίδια, όπως παλιά, όπως με κοίταζες στα μάτια,
όπως χαμογελούσες, όπως μου κρατούσες το χέρι,΄
όπως μου έλεγες ιστορίες από τα χωριά.
Σαν να μου δινόταν αλλη μία ευκαιρία για εμάς.
Να μην κάνω τα ίδια λάθη ξανά.

΄Κοιτούσα όλο το σκηνικό κάπως περίεργα.
Εσυ δεν το πρόσεξες.
Ήμουν και καλή ηθοποίος πανάθεμά με!
Σε άκουω να μιλάς ασταμάτητα,
να μου κλέβεις χαμόγελα,
και να τραγουδάς για έρωτα.
Σε έβλεπα να ήσουν εσύ,
χωρίς τον πόνο του χωρισμού μας,
χωρίς κακιές στο στόμα
χωρίς δάκρυα στα μάτια.
Ήσουν εσυ.
Όπως σε γνώρισα.
Όπως σε γεύτηκα.
Όπως σε αγάπησα.
Ήσουν εσύ που μου έδειχνες απέραντη τη θάλασσα!

Μου ζήτησες να πάμε βόλτα στην πλατεία.
Τότε χαμογέλασα.
Ήξερα ότι εκεί θα με φιλήσεις,
Εκεί θα μου πεις να ήμαστε για πάντα μαζί.
Εκει.. εκεί.

Αρνήθηκα. Αρνήθηκα να ξαναζήσω την ίδια χαρά και την ίδια λύπη ξανά!
Δεν θα άλλαζα τίποτα.
Θα έκανα τα ίδια λάθη.
Θα σε πονούσα και θα με πόναγες.
Θα σε σκότωνα και θα με σκότωνες.
Θα σε ικέτευα και θα με  ικέτεευες.
Τίποτα δεν θέλω ξανά από την αρχή.
Ούτε δεύτερες ευκαιρίες.
Ούτε δεύτερες ζωές.
Εγώ ότι έζησα μαζί σου, έζησα.
Τώρα πάει τελείωσε.

Θα μου μείνει μόνο μια καδένα στο χέρι που δεν πρόλαβα να σου την κάνω δώρο.

Μπορώ άμαν θέλω να  θκιαλέξω σχίλια θέματα να αναλύσω τζαι να γράψω.
Μπορώ να σχολιάσω τζαι ότι θέλω άμαν γουστάρω.
Μεν με ρωτάς ποιο ένει το θέμα.
Το μεγαλύτερο θέμα που δαμέ τζαι να πάει στη ζωή μου είσαι εσυ.
Μεν μου λαλείς ότι είσαι σε μια γωνιά του μυαλού μου.
Εσκορπίστηκες σε λίο χρονικό διαστήμα τζαι έφτασες ως τα σωθικά μου.
Εν με κόφτει αν είσαι θκιο χιλιόμετρα μακρυά μου ή σχιλιάες, για εμένα εναν το ίδιο...
Ενα μου λείπεις τόσο έντονα, όπως την ώρα που κλείνω την πόρτα του σπιθκιού σου.
Μερικές φορές βλέπω να με κάμεις αδύναμη τζαι μικρή.
Να μεν είμαι ανεξάρτητη όπως λαλούν οι πολλοί.
Θέλω να ζω μέσα σου τζαι να απλωθώ παντού.
Να είμαι το γαίμα σου.
Να είμαι κότζινο.
Τζαι να εξαρτιέσαι τζαι εσυ που μένα,
τζαι άμαν με χάσεις να ξέρεις ότι ένα "πεθάνεις"
τζαι να έρτω να με χαρίσω, για να "ξαναζωντανέψεις".
Έχω ανάγκη τις μέρες μου να εν γεμάτες που σένα.
Θέλω να περάσουν μήνες τζαι χρόνια,
να αναστηθώ για να σε έβρω εσένα
ξανά τζαι ξανά.
Θέλω να υπάρχουν τζιάλες λέξεις να μπορώ
να περιγράψω την ομορφιά σου.
Λατρεύω το κάθε σημείο σου,
την κάθε σιωπή σου,
το κάθε βλέμμα σου,
την κάθε αίσθησή σου.
Λατρεύω που μπορώ κάθε μέρα
να λατρεύω κάτι διαφορετικό πάνω σου.
Λατρεύω επίσης, που μου θυμίζεις
τον σχειμώνα.
Μπορεί έξω από τα σπίτια να κάνει κρυο,
αλλά το σπίτι σε ζεσταίνει.
Θα μεταφράσω το κρύο με τον κόσμο,
και την καρδιά σου με το σπίτι.

Τον τελευταίο τζαιρό απογοήτευτηκα.
Κάποιος γνωστός είπε μου ότι τα μάθκια εν μιλούν
τζαι λαλώ του εν γίνετε.. μιλούν ... πως εντο βλέπεις?

Ευχαριστώ που το είδες εσύ.
Τζαι ευχαριστώ που μου μιλάς τζαι εσύ με τα μάθκια σου.
Κάποτε μπορεί να τα βλέπω έντονα τζαι κάποτε ήρεμα,
κάποτε με ερωτηματικά, κάποτε να βυθίζεσαι  μες σε τούτην
ούλη την χαρά.

Μπορώ να γράφω ατελείωτες ώρες για σένα μιας και τώρα είσαι ο Ήρωας μου.
Δεν ψάχνω για Σωσία... απλά θυμάμαι την σημασιολογία της λέξης.
Ήρωας είναι αυτός με ξεχωριστές ικανότητες και ιδιότητες.
Τζαι για μένα είσαι τόσο ξεχωριστός.

Μακάρι να μπορούσα να έγραφα μουσική..
να σου προκαλούσαν ταραχή οι νότες μου.

Ευχαριστώ που ήρτες την κατάλληλη στιγμή
για να σε δεχτώ τζαι να με δεχτείς.
Που είσχες τα σχέρκα σου διάπλατα για να με χωρέσει μέσα.
Ευχαριστώ που εν μου έδωσες που την αγάπη που σου περίσσεψε
τζαι έφτιαξες μια πιο δυνατή για μένα.. μόνο για μένα.
Ευχαριστώ που θέλεις να γινείσκεσαι καλύτερος άνθρωπος για εμάς.

Προσπαθω να ζω τη κάθε μέρα σαν να εν η τελευταία.

Έμπορω να πιστέψω ότι ένα περάσει μια μέρα χωρίς να σου πω ότι αγαπώσε.
Έμπορω να πιστέψω ότι οι μέρες μας εναν χωρίς αγάπη.

Θέλω να γίνω η προτεραιότητα της ζωής σου.
Τα ζωηρά σου χρώματα.
Ο θανάσιμος σου έρωτας.
Θέλω να μην παύεις να είσαι η έπμνευση μου.
Να μπορώ να γράφω ατελείωτα για σένα.
τζαι να μεν μπορώ να γράφω τζαι τίποτε - γιατί μερικές φορές τα λόγια σου εν σου φκαίνουν
τζαι εν αδύναμα.
Θέλω να δίνουμε ζωή στις μέρες μας τζαι, οι, μέρες στην ζωή μας.
Ένθελω να καταντήσω οπως τζίνα που περιπαίζω.
Θέλω να παίζω τζαι να παίζεις με το μυαλό μου.
Ενθελω να κάθεσαι απέναντι μου για ώρες τζαι να μεν έσχεις να μου πεις κάτι.
Θέλω να είμαι ο λόγος που ένα κάμεις αστεία, για να προκαλείς το χαμόγελο μου.
Θέλω να είμαι τα Θέλω σου
τζαι ένγουστάρω να είμαι τα Πρέπει σου.
Θέλω να με Θέλεις όπως σε Θέλω.
Θέλω επίσης, να μεν ρωτάς αν σ' αγαπώ τζαι να είσαι σίουρος.
Τόσο σίουρος που την ώρα που ξυπνάς ως την ώρα που τζοιμάσαι
τζαι ξανά το αντίθετο.

Θέλω να είμαι στην ζωή σου, τζαι αν λείψει ότιδήποτε που τα πιο πάνω.
Ένα τα πολεμήσω γιατί απλά σε θέλω στην δική μου.

Πες μου τι σου ζήτησα.
Πες μου αν σε ζήτησα.
Πες μου μόνο αν με έψαξες
Ή τώρα έπαψες.
Πες μου όλα αυτά που είναι για δυο
και όχι τα αντίο.
Πες μου αν μπορείς να με βλέπεις στα μάτια
ή τα δάκρυα μου σε έκαναν κομμάτια.
Πες μου για όλα αυτά που φοβάσαι
να γίνω σκιά σου για να κοιμάσαι.
Πες μου αν στο όνειρο σου υπάρχει άλλη
ή ακόμη με θυμάσαι.
Πες μου μια κουβέντα από αυτές
που ήταν σαν ψέμα
μήπως έτσι πάψω να σε κοροιδεύω.
Δεν με νοιάζει ούτε μια κουβέντα σου να πάρω.
Κι αν τις νύκτες  γίνεσαι φουγάρο.
Δεν με νοιάζει που τώρα έπαψες
ο χρόνος για εσένα έληξε.
Δεν με νοιάζει αν τα μάτια μου τώρα ψάχνεις,
είναι αργά για μεταλλάξεις.
Δεν με νοιάζουν τα αντίο
γιατί για μένα ήσουν Μείον.

Άντε και καλά αντίο!

Μάζεψα τα παλιά βιβλία, τα τοποθέτησα σε μια βαλίτσα και χαμογέλασα -
Κάπως τώρα τις νύκτες κοιμάμαι πιο ήσυχα...

Σε μάζεψα και εσένα επίσης.
Σε έβαλα σε μια αποθήκη με κάτι παλιά αντικείμενα..
Ούτε που μου έκανες κάποιο παράπονο.
Σταμάτησες να παραπονιέσαι εδώ και καιρό.
Ούτε αυτό μου προκαλεί κάποια ιδιαίτερη αίσθηση.

Τις προάλλες όμως σε είδα να κάνεις μούτρα ότι δεν σου αρέσει η σκόνη,
ότι δεν πάλιωσες,
ότι δεν άλλαξες.
Ότι έχεις ζωντάνια μέσα σου,
ότι η φθορά σου ήταν προσωρινή
και τώρα θέλεις να αρχίσεις ξανά.

Αυτά μου λες τόση ώρα, καθώς σε κοιτάζω με απορία.
Αυτή η συζήτηση δεν ήξερα τι μου προκαλούσε.
Απορία?
Αηδία?
Ή μήπως υπνηλία?

Ξέρεις, οι τοίχοι δεν είναι μόνο για τα σπίτια.. είναι και για τους ανθρώπους.
Μερικές φορές τους χειροκροτώ που χτίζουν ένα τοίχο με τσιμέντο και
τους καμαρώνω όταν το τσιμέντο μπορεί να γίνει άχυρο, 
από ένα, μόνο, συγκεκριμένο άτομο.
Ξέρω ότι η αγάπη είναι μια λέξη, αλλά πίσω από αυτή κρύβει εκατομμύριες λέξεις, κάποιες στιγμές
και επιλεκτικούς ανθρώπους.
Η επιλογή των ανθρώπων ήταν δική μας.
Το να γνωρίζουμε και να αναγνωρίζομαι ότι ήταν λάθος επιλογή δεν μας κάνει να είμαστε αγενείς, απλά ρεαλιστές.
Το να θες να φτύσεις σε άτομο το αποδέχομαι, γιατί οι συγκυρίες αλλάζουν.
Άρχισε με αντάλλαγμα σαλιών στο φιλί και τώρα εξελίχθηκε στον αέρινο στόχο.
 Πέρα από την πλάκα, δεν μπορώ να αποδεχτώ την διαγραφή των στιγμών που σου χάρισε, στην βοήθεια να "δημιουργήσεις το είναι σου", στη γνώση σου και στο σκαλοπάτι να μάθεις να αγαπάς - το αν πέρασες δύσκολα ή εύκολα, δεν είναι θέμα δικό μου αλλά προσωπικό.
Εσυ φίλε μου, έμαθες να αγαπάς και μπράβο σου!
Αν έχεις τα κότσια όμως κάνε το ξανά! Αν μπορείς δώσου, προδοθού, μετάνιωσε, λάτρεψε ξανά!

Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε για την αγάπη.
Πεθαίνουμε για να γεννηθούμε για κάποια αγάπη!
Χωρίζουμε ψάχνοντας να βρούμε κάπου αλλού την αγάπη
στο τέλος ερωτευόμαστε ξανά για να δημιουργήσουμε μια
διαφορετική αγάπη.
Το θέμα είναι δικό σου αν θα είσαι στο ίδιο έργο θεατής ή θα αλλάξεις ολόκληρη τη σκηνή.
Εγώ δεν ξέρω πως να σου τα μιλήσω, πως να σου τα πω,
δεν είμαι ποιητής,
δεν είμαι συγγραφέας, ΄
είμαι ένα άτομο που τοποθετώ τις λέξεις απάνω σε γραμμές.
Θέλω να σου τα πω κάπως αλλιώς.
Κάπως ρομαντικά..

Το να γυρίζεις το κεφάλι προς τον άλλο και  να τον αποκαλείς "Αγάπη" δεν είναι αστείο στα ξαφνικά. Να θυμάσαι τι σου είπα την πρώτη φορά, ότι η αγάπη μπορεί να είναι μια λέξη, αλλά πίσω από αυτή κρύβει εκατομμύριες λέξεις, κάποιες στιγμές και επιλεκτικούς ανθρώπους.
Η επιλογή να τα θυμάσαι είναι δική σου.
 Αν φύγει κάποιος δεν σημαίνει ότι δεν σ' αγαπά,
 αν σε κάνει να δακρύσει κάποιος ούτε αυτό δείχνει έλλειψη αγάπης.
Δεν γεννιόμαστε ικανοί να αγαπούμε, ούτε μαθαίνουμε στο σχολείο πως να αγαπούμε.
Είναι ένας συνεχείς αγώνας με τον εαυτό σου το να μάθεις αυτή την λέξη που κυριεύει την ζωή σου.
Άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε.. ή και το αντίθετο.
Επιλογή σου το να δεχθείς πίσω τις παλιές καταστάσεις.
Επιλογή σου να τις αλλάξεις.
Επιλογή σου είναι να
γενννηθείς και να πεθάνεις για την αγάπη.
να πεθάνεις για να γεννηθείς για κάποια αγάπη!
να χωρίσεις ψάχνοντας αλλού την αγάπη
και στο τέλοςνα  ερωτευεσαι  ξανά για να δημιουργήσεις μια
διαφορετική αγάπη!


Το θέμα είναι δικό σου αν θα είσαι στο ίδιο έργο θεατής ή θα αλλάξεις ολόκληρη τη σκηνή

Είπες πως θα είσαι εκεί!
Θα είσαι εκεί όταν θα πέφτω χαμηλά.
Θα είσαι εκεί, όταν σηκώνομαι ψηλά.
Μα το μόνο που μου έχει απομείνει,
είναι στίχοι από τραγούδια.
Κανείς δεν είναι εδώ, ούτε καν εκει.
Κανείς δεν βλέπει ότι δεν τραγουδώ...ότι τις νύκτες κάνω φίλο το φεγγάρι.
Βρίσκω στους φίλους κάτι ανόητες δικαιολογίες ότι μεγάλωσα.
Ότι η ψυχή μου γέρασε.
Σε βλέπω κάποτε στα κλεφτά χωρίς να το γνωρίζεις.
Η ύπαρξη μου είναι αόρατη.
Θέλω να ασκήσω εξουσία πάνω σου, να δεις τι χαρά θα πάρω αν νιώσεις λίγο πόνο.
Να νιώσεις όπως νιώθω εγώ.
Να φοβάσαι την αντικειμενικότητα.
Έτσι για να μη ξεχνιόμαστε, εγώ το αίμα μου το μέτρησα σε φιάλες.
Εσύ το μέτρησες στο δάκτυλό σου.
Δεν χωράει συζήτηση για οποιαδήποτε σύγκριση.

Τα νύχια μου είναι βρόμικα και τα μαλλιά μου μυρίζουν αλμύρα.
Τα ρούχα μου είναι σκισμένα και τα μάτια μου γεμίσανε νερό.
Στο πρόσωπο μου φαίνονται οι πρώτες ρυτίδες αλλά δε με φοβίζει.
Κουβαλάω και ένα δίχρονο αγόρι δίπλα μου.
Ο καρπός του Ερωτά μας(?)
Ο έρωτας δεν έμαθα τι είναι.
Όσο για το καρπό το μόνο που γνωρίζω είναι ότι "φρούτα" υπάρχουνε πολλά!

Ούτε να τον κοιτάξεις δεν τόλμησες.
Δεν είδες πόσο όμορφος είναι?
Σου μοιάζει!
Έχει αυτά τα μπλε μάτια...
Αυτά τα μπλε μάτια...
Που με εμποδίζουν να σε ξεχάσω.
Να προχωρήσω με τη ζωή μου.
Να δω άλλο άντρα να στέκεται δίπλα μου.

Η σκέψη ότι θα με αγγίξει κάποιος άλλος με σοκάρει!
Εσένα ζητώ.
Με ρωτάει συχνά για τον πατέρα του.
Δεν μιλάω.
Περιμένω από εσένα να του τα πεις.
Να δω τι έχεις να του πεις.
Να δω πως να του το πεις.
Γι αυτό μένω εκτός.
Εξω από τη ζωή σου.
Έξω από τον παράδεισό σου.
Έξω από την οικογένεια σου.
Δεν με είχες για μια νύκτα.
Για εφτά χρόνια κυλιόσουν στα σεντόνια μου...
Και σαν ανόητη.. πίστευα ότι κάποτε θα ήσουν δικός μου..
Μόνο δικός μου!
Χωρίς καμία γυναίκα!
Χωρίς κρυφά ραντεβού.
Χωρίς όλα αυτά τα απαγορευτικά.

Τώρα περνούν τα χρόνια...
Τώρα είμαι πάλι χωρίς εσένα.
Χωρίς εμένα.΄
Τώρα κρατάω ένα πεντάχρονο χέρι που όλο ζητάει εξηγήσεις.
Όλο ρωτάει...

Μα τι να πω και εγω..
Έχω μάθει να σιωπώ...

Περιμένω από εσένα να του τα πεις.
Να δω τι έχεις να του πεις.
Να δω πως να του το πεις.
Γι αυτό μένω εκτός.

Πτου Ξελευθερία!

Το να σε ξεχνάνε οι άνθρωποι είναι λογικό.
Το να σε μισήσουν είναι υστερικό.
Το να κρατάς ουδέτερη στάση δεν είναι άποψη - Είναι έλλειψη γνώσης και βολέματος.
Το να γυρεύεις ασφαλές μέρος δεν είναι περιπέτεια είναι φόβος.
Καιρός να τρίξουν τα δόντια σου.
Καιρός να βάλεις λίγο πείσμα.
Καιρός να μη παρακαλάς.
Έχουν φθαρεί οι στιγμές του κόσμου.
Έχουν φθαρεί και οι σχέσεις.
Τα ψάρια κολυμπάνε.
Τα πουλιά πετάνε.
Εμείς έχουμε ξεχάσει να περπατάμε.
Λένε ότι τα πόδια τα έχουμε για στήριξη του σώματός μας.
Εγω λέω ότι τα πόδια τα έχουμε για να τρέχουμε.
Όλο τρεχάματα!
Ψάχνουμε άδεια ποτήρια να τα γεμίσουμε.
Ψάχνουμε κρασί για να το εμπεδώσουμε.
Όλοι μιλάνε αλλά ξεχάσανε ότι τα λόγια τελειώσανε.
Λένε επίσης ότι η φιλία είναι δυνατή σχέση.
Εγω την βλέπω αδύνατη.
Ένας άνθρωπος μόνο χρειάζεται να σου το αποδείξει.
Δεν χρειάζεσαι περισσότερους.
Δεν ξέρω τι άλλα θα ακούσω.
Είμαι στα 22 και έχω σταματήσει στα 18.
Έχω ακούσει μουσική με όμορφες νότες.
Έχω ακούσει στίχους να μη μου μιλάνε καθόλου.
Έχω ακούσει κι ανθρώπους να λένε πολλά, αλλά το πρωί  όταν ξυπνούν τα έχουν ήδη ξεχάσει...
Λένε ότι τα κορδόνια στα παπούτσια σου είναι σφικτά για να περπατάς με σταθερότητα.
Λένε ότι τα αφήνεις και ελεύθερα αν θες, κι ας βγουν στην πορεία, και ας περπατάς στο τέλος της ημέρας με γυμνές πατούσες.
Δεν με τρομοκρατούν οι γυμνές οι πατούσες, τους γυμνούς ανθρώπους φοβάμαι.
Έλλειψη ικανότητας για προσδιορισμό συναισθημάτων.
Έλλειψη ολοκληρώματος του εαυτού σου.
Δεν γουστάρω ανθρώπους που γυρεύουν  ανθρώπους για να ολοκληρωθούν.
Τους βλέπω αδύναμους.
Πότε δεν πρέπει να ψάχνεις το "Μισό Σου".
Το ολόκληρο να αναζητάς.
Τα μισά δεν αρκούν. Πάντα θα παραμένουν μισά.
Τα θέλω σου, ο χαρακτήρας σου, οι απόψεις σου είσαι Εσύ.
Το να μην έχεις τα πιο πάνω θεωρείσαι αδύναμος.
Ο δρόμος μπορεί να είναι ίσιος, μπορεί να έχει και ατέλειωτες στροφές.
Στο τιμόνι κάποιος από τους δυο τοποθετεί τα χέρια του και ο άλλος βοηθάει στις ταχύτητες.
Τα μισά θα προκαλέσουν σύγκρουση. Θα προκαλέσει θάνατο.
Θα είναι μια άρρωστη σχέση.
Τους άρρωστους τους έχω βαρεθεί.
Μου προκαλούν αηδία.
Θέλω να τους ανατινάξω τα μυαλά.
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι το οξυγόνο στην ατμόσφαιρα δεν είναι αρκετό για όλους.
Ας φεύγουν κάποιοι σιγά σιγά.
Ας σκεφτούμε λίγο οικολογικά.
Ας μη φορτώνουμε το πλανήτη με πραγματικότητα.
Μπορεί να μην είμαι σωστή αλλά ποιος θα μου πει ότι είμαι και λάθος.
και αν σκέφτεσαι τώρα να μου το πεις, δεν θα σε ακούσω.
Έχω κλείσει τα αυτιά μου εδώ και καιρό. Το καλό μου, το σωστό μου, το δικό μου, εγώ θα το κρίνω.
 Εγώ θα είμαι υπαίτια του θανάτου μου και της ζωής μου, θα το παίξω σαν το Γιν Γιανκ.
Θα το παίξω όπως θέλω εγω.
Αν τα λόγια σου είναι πολλά. Δεν είναι πως δεν με νοιάζει αλλά έμαθα να ζυγίσω καταστάσεις.
Έμαθα μόνη μου να ζω - εχω γεννηθεί έτοιμη.
Την ελευθερία μου την έχω κάνει φίλη. Μερικές φορές ο Κυπριακός Λαός ίσως να σε δεσμεύει.
 Ίσως να είσαι κλεισμένος, στα ήθη, στις θρησκείες, στις σκέψεις τους, στους φόβους τους αλλά δεν πιστεύω ότι η ελευθερία είναι μόνο εκεί.
 Την ελευθερία μπορείς να τη μυρίσεις. Όποιος δεν μπόρεσε, δεν ένιωσε ποτέ το θηρίο της.
Σίδερα μπορεί να σπάσει!
Και εσύ τώρα τι με κοιτάς με αυτά τα μάτια?
Εσύ τώρα γιατί δεν μιλάς?
Δεν έχεις να πεις τίποτα?
Τα δάκρυα είναι κροκοδειλένια.
Είναι "Fake" για να το πω στην γλώσσα σου.
Έχει υποστεί κουλτούρα με 4.60 την ώρα.
Με σίδερα και τούβλα που στοιχίζουν πενήντα χρόνια ζωής.
Με υποταγή στο στρατό.
Με τα μυαλά κολλημένα στην ΤV και όλα αυτά τα χαζά τα περιοδικά.
Με το trendy το μαλλί, και ατελείωτες πόζες στου μαλάκα το μαγαζί.
Είσαι και εσυ κορίτσι μου τόσο χαζή. Που πιστεύεις στην αγνότητα, στην ανθρωπιά το 2012 ρε παιδιά!
Μα μάλλον τα πουλήσατε κι αυτά στην  επόμενη φουρνιά - Α ρε κοιμησμένα αρνιά!
Το μαλλί να σας κόβαμε θα μας ερχόταν πιο ακριβά!
Όλοι την είδατε μάγκες.
Αλλά δεν είχα ποτέ την ψευδαίσθηση ότι κάτι από εσάς θα αλλάξει.
Είναι τρομερό το πως μπορείτε να αγαπάτε τα σκατά και να θέλετε να φτάσετε πιο ψηλά,
παντού σκατά θα υπάρχουν και τα γεύεστε με τόση χαρά.
Είσαι ένας αστός τρομερός μεγαλωμένος από μικρός σε ένα καταναλωτικό χωριό
Δούλος του χρήματος και εσύ, λίγο κώλο το αφεντικό να δει, θα ανέβεις με προαγωγή.
Κοιμηθείτε ακόμη λίγο, το μαξιλάρι είναι απαλό.
Τον Μορφέα θα του τα χώσουμε με υπερωρίες, μη φοβάσαι, δεν θα καείς!
Κι αν την άκρη δεν μπορείς να βρεις.
Θα στα πω όπως έμαθα στο δρόμο να τα μιλώ.
Δεν ξέρω ρίμες να σου γράψω θα στα πω όσο πιο λιανά.
Για ένα κομμάτι βρακί, ταΐζεις 20 άτομα στην Αφρική.
Πόρνες παντού και οι χορήγοι τα ακουμπάνε στις Κούκλες,
με τα Botox που χτυπάνε σαν ναρκομανής για την ψεύτικη ομορφιά τους
για το μισό κομμάτι φαγητού, μην την πείτε και ανορεξική.
Σαν πελάτες λιγουρεύεστε τα κορμιά τους, μια νύκτα κόλασης
σε ένα ακριβό Hotel,  δεν είναι καιροί για Motel.
Σε έπαρση σε κόκκινο χαλί, όλες οι χαζοβίόλες
σε όμορφες πόζες στήνονται, για του Χορηγού το καυλί.
Όλη τη τέχνη σας Μοdelακιά σαν επιδημία,
αρρώστια, γεννάται σε κοριτσάκια από μικρά, τυφλώνοντας με
talent shows για ομορφιά και τραγουδάκια,
και ενός μαλάκα την τρύπα.
Με κάμερες μας έχουν εξασφαλίσει την ζωή,
χωρίς κατάθεση στην πρώτη αφορμή.
Με ταυτότητα μας έχουν εγκλωβίσει,
με έναν αριθμό θα μας μιλάνε κι ας μας έχουν φτύσει.
Και όποιος χάσει την σειρά του,
καταχωρηθήκανε από την πρώτη μέρα
της μιλιάς μας.
Φταίμε που μας ξεριζώσαν τα όνειρα μας.
Μα ρε μαλάκα τώρα θίγομαι!
Δεν ρωτάω πια θα είναι η κατάληξη- Σκιάζομαι.
Η εσχατιά σας έχει ριζώσει στα κεφάλια μας και όποιος γυρεύει για φυγή,
αράξετε ρε παιδιά. "Τα πιο καλά δεν τα έχετε δει".
Στις προσευχές σαν μη παραλείπετε τον Θεο σας.
Δύναμη να σας βρει για όλα αυτά που κάνουν οι πολιτικοί σας.

Α ρε γραφειοκράτες!
Μαζικό πορνό πίσω από τα χαρτία σας.
Γιάπηδες και φήμες.
Μπουρλότο στα ζωντανά πτώματα.
Μπουρλότο στο μυαλό σας.
Στο χέρι μου δεν σας έχω στα σχέδια.
Στο χέρι μου σας έχω για πέταμα.

Ενα, Δυο, Τρια.
Πτου Ξελευθερία!

Πόσο μ' αρέσει να παίζω με τις λέξεις. Το βρίσκω διασκεδαστικό!
Μου έχει κολλήσει μια λέξη και δεν λέει να βγει από το μυαλό μου.
"Ευτυχία".  Όλα είναι θέμα ευτυχίας. Ό,τι προσπαθούμε στη ζωή είναι
για την ψυχική μας ηρεμία, για τη διασκέδασή μας, για το καλύτερο μας, για την ευτυχία μας.
Έχω γνωρίσει την πραγματική ευτυχία, την ψεύτικη, την ασταθή, την περίπλοκη και την Ευτυχία από το γυμνάσιο. Η κάθε μία με διαφορετικό βίωμα. Όσα ξέρω τόσα λέω...
Ευ + τύχη. Όλα είναι θέμα τύχης.
Ακόμη και το χρονικό περιθώριο ενός συμβάντος είναι θέμα της τύχης.
Δεν ξέρω γιατί στριμώχνω τόσο πολύ αυτή τη λέξη.
Αλλά μπορώ να αναγνωρίσω με ευκολία την υπουλότητα της.
Την βλέπω σαν μια γυναίκα. Όμορφη γυναίκα. Την φαντάζομαι με άσπρο δέρμα και μαύρα μαλλιά. Καλοσχηματισμένα χείλη και αμυγδαλωτά μάτια. Την φαντάζομαι γυναίκα παιχνιδιάρα που σε τραβολογάει σαν σκυλί. Δεν μπορείς ποτέ να την αρνηθείς, αλλά δύσκολα θα σου πει το ναι. Φεύγει και έρχεται όποτε γουστάρει γιατί η καλύτερή της φίλη είναι η "Ελευθερία". Τη βλέπω γυναίκα σκάρτη, γυναίκα τίμια, γυναίκα με τα όλα της, γυναίκα με τα τίποτά της.
Και εμείς όλοι σαν άντρες κυνηγάμε αυτό το θηλυκό. Μα  όλα τα θηλυκά ύπουλα είναι.
Η Αγάπη
Η Σταθερότητα
Η Πραγματικότητα
και όλες οι καλές οι φιλενάδες πίνουν τη Ζωή προσπαθώντας να κάνουν κέφι με εμάς.
Μετά εμείς οι άντρες μαζευόμαστε. Ποτέ δεν λείπει
Ο Πόνος
Ο Φόβος
Ο Τρόμος
και πίνουμε μαζί Το Δάκρυ.
Βλέπω την αντίθεση του Θηλυκού γένους προς το Αρσενικό.
Βλέπω μερικές φορές ότι η αγάπη αργεί τόσο πολύ ή έρχεται πολύ απότομα.
Θέλεις να τα πεις όλα με μιας αλλά "Ο Φόβος" φοβάται την επανάληψη της ταινίας.
Θέλεις να μη πονάς αλλά "Ο Πόνος" είναι ριζωμένος εδώ και χρόνια μέσα στη καρδιά.
Πρέπει να πεθάνεις και να αναστηθείς χιλιάδες φορές. Έτσι είναι οι σχέσεις.
Κάθε φορά είναι  μια καινούργια ζωή. Κάθε ζωή είναι μια  καινούργια αρχή.
Έχεις την δυνατότητα να ξαναπέσεις στα ίδια λάθη, έχεις και την δυνατότητα να προσπαθήσεις να κάνεις καινούργια λάθη. Στην ουσία δεν αποφεύγεις ποτέ τα λάθη. Πάντα εκεί θα είναι με διαφορετική μορφή. Μη φοβάσαι το Game Over. Κάποιος θα βρεθεί να σου βάλει κέρμα, να ξαναρχίσεις ξανά από την αρχή, για να σε ξαναπαίξει. Όλη  αυτή η επανάληψη του "ξανά". Είναι η διαρκής προσπάθεια για το καλύτερο, για κάτι που θα σε κάνει να φερθείς σαν μωρό παιδί.
Έχουμε και εμείς φτερά, μπορούμε να πετάξουμε.
Έχουμε και εμείς μαγεία γύρω μας, μπορούμε να μαγευόμαστε
Να μη ξεχνάμε επίσης να ξεσκονίζουμε τα παραμύθια μας, να βρούμε τη νεραιδόσκονη.
Να μη ξεχνάμε ούτε τους ανθρώπους της ζωής μας.
Όλοι ήρθαν σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, πήραμε γνώσεις, πήραμε συναισθήματα, πήραμε στιγμές. Τα πήραμε και φύγαμε όμως.
Το φύγαμε λέει πολλά! Ολοκληρώνονται πάντα οι κύκλοι και φτάνουμε πάντα στο αρχικό σημείο όπου ξεκινήσαμε. Η διαδρομή πάντα είναι διαφορετική. Εγώ δεν ψάχνω άλλους κύκλους. Έκανα αρκετούς και στα ίσια και ανάποδα. Εγώ ψάχνω κάτι σχήματα τρελά, που αυτά τα βλέπουμε μόνο στου δρόμου την ομορφιά.
Το ότι ποτέ δεν παύουν οι ανθρώποι να ψάχνουν είναι το λογικό της υπόθεσης.
Τον καθυσυχασμός το βλέπω σαν ανέχεια, σαν πόνο, φόβο και τρόμο όπου δεν συμβάλει καμιά αγάπη,πραγματικότητα ή σταθερότητα. Καμιά γυναίκα...
Είτε αρσενικά είτε θηλυκά, οι γυναίκες μας σημαδεύουν..
Αυτή η μάνα.  Αυτή η μορφή.
Η πρώτη αγάπη, μπορεί και η τελευταία.
Κανείς δεν γεννιέται γονιός, κανείς δεν ξέρει πως ν' αγαπάει "σωστά".
Για μια γυναίκα θα κάνεις τις πρώτες σου τρέλες. Θα πεις τα ψέματα σου για να γεννηθούν μέσα σου οι αλήθειες. Για μια γυναίκα θα καταναλώσεις ποσότητες αλκοόλ, θα πίνεις ατελείωτα τσιγάρα, θα κλάψεις μπροστά σε φίλους, σε συγγενείς, σε αδελφό, θα γίνεις αδύναμος, θα γίνεις πεισματάρης, εγωιστής, θα μετανιώσεις, θα κλάψεις, θα πονέσεις όσο δεν φαντάζεσαι. Μια γυναίκα θα σε κάνει να βγεις εκτός ελέγχου. Θα σε εγκαταλείψει η δύναμη. Θα δεις να μεταμορφώνεσαι σαν παλιάτσος του εαυτού σου. Θα γίνεις αρπακτικό και θα την θες μόνο δική σου. Κανείς να μη την αγγίζει, κανείς να μη τη κοιτάζει. Ο εγωισμός σου θα χτυπά το κόκκινο. Θα θυμάσαι για εκείνη κάποιες ημερομηνίες. Θα μετράς τα λεπτά. Θα θες να είσαι πάντα όμορφος. Θα ξεχάσεις κανα δυο φορές να τις μιλήσεις και θα τρομοκρατηθείς ότι θα σου κρατάει μούτρα και δεν θα ρθει. Θα φοράς τα πιο όμορφα σου ρούχα και θα λούζεσαι τη κολόνια σου. Θα προσφέρεις δωράκια, ποιηματάκια, στιχάκια. Όλα αυτά για μια γυναίκα. Την ίδια γυναίκα θα αναζητείς πάντα. Ακόμα και όταν γεράσεις. Μπορεί να παίρνει διάφορες μορφές. Μπορεί να είναι χοντρή, λεπτή, άσχημη, όμορφη. Ποιος είσαι εσύ να κρίνεις? Αυτή τη γυναίκα όμως θα θες.  Όλη σου η εφηβική ζωή θα είναι γι αυτή. Για αυτήν θα ξενυκτάς, για αυτή θα πηγαίνεις σχολείο και θα την αναζητάς...Για αυτήν θα γράψεις πάνω σε δέντρα, πέτρες και παγκακια τα αρχικά σας. Όλα για αυτή. Για αύτη που θα σε κάνει να μη μιλάς στον εαυτό σου, για αυτή που θα σε κάνει να ξεχάσεις ποιος είναι ο εαυτός σου, αυτή που όταν τη χάσεις θα θες να βρείς τον εαυτό σου. Αλλά ο εαυτό σου θα είναι μεταλλαγμένος από αυτή τη γυναίκα. Αυτή η γυναίκα είναι ύπουλη κι ας την λένε "Αγάπη". Μα ποιος δεν αγαπά την Αγάπη? Όπως κι αν είναι. Όσο ψηλά και χαμηλά σε πετάξει. Σε όποιες μορφές μας εμφανιστεί. Ποιος δεν θέλει να την νιώθει. Να ξέρει ότι αγαπιέται, έστω και στιγμιαία. όσο κρατάει ένα ζεστό φιλί, ένα χάδι στο λαιμό, μια γλυκιά κουβέντα. Ποιος δεν τα θέλει όλα αυτά? Όλα για την Αγάπη, και ας είναι θέμα τύχης!
΄Κάποτε μια φίλη μου είχε πει ότι "Εμείς, είμαστε περισσότερο από την μοίρα". ¨Αρα είμαστε περισσότερο και από τύχη. Εμείς τα φτιάχνουμε όλα. Ας αφήσουμε όλα τα μικρά, τα παλιά, τα ανούσια σε μια γωνιά. Ας πάρουμε λίγη νεραιδόσκονη, λίγη μαγεία, κι ας αρχίσουμε να ζωγραφίζουμε τη ζωή ξανα.Όλη αυτή η επανάληψη του "ξανά". Είναι η διαρκής προσπάθεια για το καλύτερο, για κάτι που θα σε κάνει να φερθείς σαν μωρό παιδί

Κανείς δεν έμεινε εδώ.
Κανείς δεν κοίταξε πίσω του.
Κανείς δεν δάκρυσε με τη χαρά σου.
Κανείς δεν με έκανε να ανησυχήσω
Κανείς δεν ήταν έδω
όταν ήταν όλοι μαζί.

Αλλά δεν θα ζούσες ούτε μια στιγμή χωρίς εμένα.
Έτσι είχες πει.και τότε δάκρυσα από την χαρά μου,
έτσι ανησύχησα,
έτσι ήταν όλοι εδώ!

Δεν ξέρω τι είναι όλα αυτά τα παρανοικά
που μου ξεστομάς.
Μου κρατάς στο χέρι και στον αγώνα πάμε συντροφιά.
Λένε ότι η βενζίνη έχει την πιο όμορφη μυρωδιά.
Έχω καλυμένα τα σπρέι κάτω από τα παντελόνια μου
και δεν φοβάμαι να φωνάξω από χαρά.
Έχω πείσμα και θα το δείτε
με τις πέτρες στην μούρη σας
θα βρεθείτε, και τα γουρούνια
θα φοβούνται σαν μωρά το στουπί!
Όλη η πόλη πάει να τρελαθεί.
Καλλιτέχνες της ζωής
την εξέγερση ζωγραφίζουν
τους εφιάλτες σας ξανά!
Έχουμε κάτι που δεν έχετε εσείς.
Έχουμε την γροθιά!

Είμαστε εμείς που σφυρίξαμε
και λεηλατήσαμε το κάθε μπουρδέλο σας.
Έχω την επιλογή να σας φτύνω στα μούτρα,
να δείτε την "Δημοκρατία" σε Stencil
σε μια τραγική μορφή στο άγαλμα της Ελευθερίας
με κομμένο το κεφάλι. να μασάω σαν κανίβαλλος
το κυνήγι μαγισσών αυτής της εποχής.

Αυτή η νύκτα πολεμάμε για την γενιά μας.
Για σένα ρε Αλέξη, για σένα Guliani
για σένα Κωσταντίνα, Λάμπρο,
Άκη ,για εσάς όλους, που
είδατε τους μπάτσους μπροστά σας.

Μια πέτρα θα τους εξοντώσει,
με δακρυγόνα θα πληρώσουμε,
αλλά εμείς θα τα πούμε με το
αίμα.

Εσείς μιλάτε για ανυπότακτους
για κολασμένους
για αλήτες,
εμείς μιλάμε για
ελευθερία,
για την ουτοπία,
για την ζωή.

Σκατά στον πολιτισμό σας.
Σκατά στην καριέρα σας.
Σκατά στην χλιδή σας.

Σε κάθε γωνιά
ο μπάτσος κυριαρχεί.
Μη μιλάτε για Δημοκρατία.
Η Χούντα δεν τελειώσε το '73.
Εσείς με την μπλε την στολή,
θα μας βρείτε μπροστά σας,
γιατί μάθαμε βια κατά της βίας.

"Εδώ το κράτος παρακράτησε"
"Εδώ πατάς, εκεί ματάς"
"Εδω το όπλο του μπάτσου είναι μαγικό, ρίχνει στον άερα και βρίσκει στο ψαχνό"

"Ειμαστε πιο πολύ όμως από τα δακρυγόνα"

Η μέρα άρχισε να με φοβίζει.
Ήμουν όρθιά απέναντί σου ενώ ο αέρας έπαιζε με άγριο ρυθμό με τα μαλλιά μου.

Καθόσουν με ανοικτά πόδια και με κοίταζες σαν ένα ξένο κομμάτι- σαν κάτι το άγνωστο.
Σου χαμογελούσα προκλητικά, αλλά ούτε το θάρρος είχες
να μου πεις "Είσαι μια ζωγραφιά".
Έλεγες ότι ο καιρός πέρασε, ότι εμείς οι δυο δεν τα πάμε καλά,
ότι μαζεύτηκε σκόνη απάνω στα παπούτσια μας.
Ότι τίποτα δεν γυαλίζει πια.
Ότι τα μαλλιά μου δεν είναι όμορφα,
και το χαμόγελό μου δεν λάμπει όπως παλιά.
Έλεγες πολλά.
Όλα αυτά τα τρελά που μου τρυπούσαν τα μυαλά..

Πυροτεχνήματα δεν ήταν.
Σφαίρες με στόχο μια καρδιά...

Έμενα εκεί και σε κοιτούσα.
Ψέματα πίστευα πως ήταν όλα αυτά.
Μα χαμογελούσες σαν να έφυγε "βάρος" από πάνω σου ξαφνικά.
Μου έλεγες για φιλίες, για στήριγμα,
ότι θα είσαι εκεί πάντα, ότι όταν έχω προβλήματα
θα τρέξεις να με βρεις, ότι νοιάζεσαι για μένα,
είχες και το θράσσος να μου πεις ότι μ'αγαπάς.

Τότε γονάτισα κι άρχισα να γελάω δυνατά.
" Τι έιναι αυτά τα τρελά που μου λες, φύγε και εσύ,
όπως τους άλλους, τρέξε να βρεις το καλύτερο...
μην έχεις την έννοια σου για μένα τώρα πια, κοίτα με,
με έσπασες κομμάτια΄, μη ζητάς την αγάπη από εμένα μετά,
κοίτα με, έχω σκόνη απάνω στα παπούτσια μου, αλλά ένα σκούπισμα
χρειάζεται για να δεις ότι μπορώ να βρω την λάμψη που εσυ θα αναζητάς,
τι είναι όλα αυτά τα τρελά που μου ζητάς?
να σε ξεχάσω σαν να μην υπήρχες ποτέ?
Αλλά κοίτα με θα το κάνω.
Γιατί αξίζω πολλά.
Αξίζω γιατί ποτέ δεν ήσουν εκεί αληθινά.
Το να φεύγεις και να έρχεσαι δεν σε κάνει δυνατό.
Και αδυναμίες είχες πολλές.
Το πρώτο δεν ξέρεις ν' αγαπάς, ούτε καν να εκτιμάς.
Μη ξεστομίζεις αυτή την λέξη τόσα απλά!
Θα σε ξεχάσω και θα δεις αίμα να βγαίνει από την καρδιά.
Έτσι θα σε ματώσω και εγώ, έτσι μήπως μάθεις να εκτιμάς..
Έτσι για να μάθεις πως είναι ν' αγαπάς"


( Άφιερωμένο Στην Κ. Γιατί ένεν έτσι η αγάπη. Τζαι πρέπει να αρχίσεις να εκτιμάς τον εαυτό σου, τζαι να τον αγαπάς, για να μπορέσει τζαι κάποιος άλλος να ΄σε αγαπήσει. Έλπίζω να βρεις τα πόθκια σου.. Ξέρω ότι που τα γόνατα ως την πατούσα εν δύσκολη η διαδρομή. Αλλά ούλα εν μέσα σου.. Ούλα εν θέληση.. Αγαπώσε)

Όλη την νύκτα μύριζα τα χνώτα σου.
Σε έχασα στην πορεία και ακόμα ψάχνω να βρω τα ίχνη σου.

Είχα αγοράσει ένα σκυλί και τον είχα αναγκάσει να μυρίζετε τους δρόμους να σε βρει.
"Το βιολί σου εσύ" μου φώναζε συνεχώς η αδελφή μου.
"Το βιολί μου είναι  ξεκούρδιστό  εδώ και μήνες"
"Δεν αναφέρομαι στο πουλί σου ρε βλάκα"

Αυτή ήταν μια από τις καθημερινές μας συζητήσεις.
Λες και το έκανε επίτηδες για να με εκνευρίζει.

"Ωραία η φίλη σου, έχει δέκα μήνες που με άφησε και ούτε ένα τηλέφωνο"
"Και εγω αν ήμουν μαζί σου, αυτό θα έκανα. Συγγνώμη αδελφούλη"
"Αυτά μου λες και θέλω να σε σαπίσω στο ξύλο"
"Αι μωρέ, πολύ άντρας είσαι συ."
"Αί στο διάολο"
"Πες το πιο πειστικά, να σε ακούσει"
"Δεν υποφέρεσε"

Δεν έχω καταλάβει ποτέ γιατί η Άννα με άφησε.
Αφού εκεί ήμουν πάντα για εκείνην..
Εντάξει όχι και πάντα.
Όταν έπαιζε η Παοκαρά την ξεχνούσα λιγουλάκι.
Αλλά λιγουλάκι ... έτσι για να την πεθυμάω.
Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί έφυγε με τόσο θυμό από δίπλα μου.
Ούτε στα τηλέφωνα απαντάει, ούτε στα μηνυματα.
Τώρα που το θυμάμαι όταν ήμασταν μαζί, ήθελε να μιλάμε στα μηνύματα.
Αφού της το έλεγα δεν μπορώ να μιλάω όταν είμαι με φίλους.
Δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι αυτή ήταν ιερή στιγμή.
Όταν ήμουν με φίλους, είχουμε σημαντικά πράγματα να αναλύσουμε,
τις μπύρες, το φαί μας, την Παοκάρα, και ποιος έχει την πιο μεγάλη πούτσα!
Άντε είχαμε και τον Γιαννάκη να μας λέει για γκόμενες που έχει πάει ή θα ήθελε να πάει.
Δεν έχω καταλάβει γιατί με άφησε η Άννα..
Τώρα που τα σκέφτομαι ίσως να ήμουν τρομερός Boyfriend όπως με φώναζε στην αρχή.
Όλοι έχουμε τα ελαττώματα μας.
Αλλά, την έβγαζα κάθε μήνα για φαγητό.
Στα καλύτερα εστιατόρια την πήγαινα.
Δεν μπορεί να με κατηγορήσει κανείς γι αυτό.
Καλοπερνούσε.
Άσε που κι αυτό μερικές φορές μου φαινόταν αγγαρεία.. .
Μου έλεγε ότι θέλει βόλτες μαζί μου.. Ότι θέλει να περπατήσουμε μόνοι μας στην θάλασσα
στο δάσος και στο φεγγάρι. Θυμάμαι τις απαντήσεις μου που ήταν τόσος επιτυχημένες.
"Ας περπατήσουμε μέχρι το πάρκο που θα μας βγει πιο φθηνά" Χα χα ακομα γελάω.. Γελάω με το πόσο ηλίθιος ήμουν.

Πω ρε πούστη! Πολύ μαλάκας είμαι.

Τον σκύλο Άννα τον φωνάζω, άσχετο αν είναι αρσενικός.
Είναι που μου λείπεις κοριτσάρα μου.
Είναι που έγινα αδύνατος χωρίς εσένα.
Είναι που είχα τον Ήλιο και το Φεγγάρι δίπλα μου και τώρα όλα έχουν σκοτεινιάσει.΄
Θέλω να με συγχωρέσεις αλλά΄ούτε τον κόπο κάνεις να μου ρίξεις μια ματιά.
Πονάω.
Πονάω πολύ...
Ούτε η Παοκάρα δεν έχει σημασία για μένα.
Μένω σπίτι να ακούσω τα CDs που έχεις ξεχάσει.
Όλα μιλούν για αγάπη.
Αγάπη μου..

Άρχισα να παίζω ξανά μουσική,
σου έχω γράψει και τραγούδι.
Έχει το όνομά σου.
θα στο κάνω περίληψη
" Αν Άννα έρχόσουν ξανά θα φεύγαν τα ΑΝ και θα ερχονταν τα ΝΑ!"
Είσαι τόσο όμορφη και αυτό δεν στο είπα ποτέ μου.
Ίσως γιατί δεν ήθελα να πάρουν τα μυαλά σου αέρα.
Αλλά τώρα που το  ξανά σκέφτομαι... από φόβο ήταν όλα.
Δεν ήθελα να δεθώ.
Ξέρεις...΄ότι δεν πέρασα όμορφες σχέσεις.
Και ποιος πέρασε άλλωστε...?
Έσυ ήσουν εκεί, όλο με χαμόγελα και εκπλήξεις.
Ήσουν και εκεί όταν ήμουν κι αλλού.

Εϊμαι τόσο ανόητος.
Η όψη μου αρχίζει να με τρομάζει.
Τα γένια μου πυκνώσανε.
Τα μαλλιά μου είναι μακρυά.
Το σώμα μου μυρίζει άσχημα.
Ξεχνάω να πλυθώ.
Η αδελφή μου όλο φωνάζει να μαζέψω τα σκατά από το πάτωμα.
Μερικές φορές δεν καταλαμβαίνω αν εννοεί εμένα, ή του σκύλου.

Δεν ξέρω αν μπορείς να με συγχωρήσεις.
Αν μπορείς να γυρίσεις πίσω.
Δεν είναι ότι σε χρειάζομαι ή ότι σε έχω ανάγκη.
Απλά σ΄αγαπώ.
Σ' αγαπώ όπως δεν θα είχε σημασία το αυτοκίνητο χωρίς τις ρόδες.
Το στυλό χωρίς μελάνι.
Εγω χωρίς εσένα.
Απλά έλα.
¨Ελα πίσω.
Θα αλλάξω,
Θα σε εκτιμώ.
Θα σου μιλώ.
Θα σε φιλώ.

Απλά Έλα...
Έλα πίσω.

Ταξίδεψες σε χώρες που δεν είχες φανταστεί.
Ήπιες νερό από σταγόνες που σου είχα εκμυστηρευθεί.
Εϊδες έναν ήλιο κόκκινο την νύκτα της Πρωταπριλιάς.
Κρίμα. Θα στο πω ξανά.
Είσαι τόσο λίγος που δεν είσαι ούτε για δανεικά.
Αυτά τα κόλπα τα τρελά.
Να τα κάνεις εκεί που θα δεις δοντάκια άσπρα από την χαρά.
Εμένα μάθε να μην με πατάς.
"Παίξε το" λίγο πιο αντρικά.
Κι αυτά που έχεις ανάμεσα στα πόδια να μην τα ξεχνάς.

Μην περιμένεις να γυρίσω ράχη για να αρχίσεις το μπλα μπλα.
Θα σου πεταχτώ από μπροστά
και θα δεις εκεί ποιος είναι αυτός που τολμά!

Αυτά, φυσικά, στα λέω φιλικά.
Έτσι όπως ξηγιέσαι και εσύ.
Με την παλικαριά.

Κι αν γυρίσεις να μου πεις ότι με λυπάσαι.
Κοίταξε την ζωή σου.
Κοίταξε και την δική μου.
Κοίταξε τα άτομα σου.
Κοίταξε και τα δικά μου.
΄
Κοίταξε ότι μπορώ να φτιάξω να χαλάσω και να αρχίσω ξανά.

Κοίταξε να εκτιμάς.

Κοίταξε ρε,
αλλά μη με κοιτάς στα μάτια.
Κοίταξε εκεί που μπορείς.

Μόνο μη δαγκώσεις τη γλώσσα σου.
Δεν είναι ώρα για κηδείες.
Σύγγνώμη και πάλι φιλικά!!!

Σήμερα ξύπνησα διαφορετικά.
Βρήκα κάτι εσώρουχα στο πάτωμα και ένα γυμνό κορμί απάνω στο κρεβάτι μου.
Το δωμάτιο μύριζε τσιγαρίλα με μερικές σταγόνες αλκοόλ.

Ήταν δεν ήταν εφτά το πρωί...

Περπάτησα μέχρι την κουζίνα και έφτιαξα καφέ.
Μαύρο,  με δύο κουταλιές ζάχαρη.
Γύρισα πίσω και κάθησα στην άκρη του κρεβατιού.
Άρχισα να παρατηρώ τον άγνωστο.
Αρρενωπός άντρας.
Μελαχρινά χαρακτηριστικά.
Μέτριος σε ύψος,
μέτριος και σε άλλα απ΄ ότι θυμάμαι από εψες.
Νομίζω σου μοιαζει.. γι αυτό του ζήτησα λίγη φωτιά.
Να με συγχωρείς.
Δεν θυμάμαι τι έγινε χθες αλλά μπορώ να θυμηθώ πολύ έντονα τι έγινε πριν ένα χρόνο.
Το πως σε γνώρισα και πως σε έχασα.
Μου είπες εκατομμύριες φορές ότι εμείς δεν θα τελειώναμε ποτέ
και αναρωτιέμαι πόσα εκατομμύρια άλλα ψέματα μου είχες ξεστομίσει..
αλλά εγώ δεν πήρα χαμπάρι. Εγω ήμουν ευτυχισμένη αγορι μου.
Εγώ ζούσα για σένα. Εγω..
Άσε τι σκέφτομαι τώρα...
Ας ανάψω ένα τσιγάρο.
Και μου είχαν τελείωσει ρε γαμώτο και που να τρέχω τώρα..
Έτσι ψαχούλεψα τις τσέπες του Άγνωστου Χ.
Δεν ήταν και της μάρκας μου ρε γαμώτο και με έκαναν να βήχω σαν νταλικέρης.
Καμιά φορά μου έρχεται να το κόψω το ρημάδι, αλλά είναι το μόνο που μου έχει απομείνει από εσένα, άντε και τα Βlues που ακούγαμε μαζί αγκαλιά. Έτσι ανάβαμε και σβήναμε τον έρωτά μας.. σαν κεριά...

Δεν πρόλαβα να το τελειώσω και άκουσα να με φωνάζεί.
Ρίτα με φώναζε! Δεν θυμάμαι πως και του συστήθηκα με αυτό το όνομα.
Μόνο ο πατέρας μου με έλεγε έτσι, όταν με κακομάθενε.

- Ρίτα? Έτσι σου έχω συστήθει?
- Ναι κορίτσι μου, γιατί έτσι δεν σε λένε?
- Κορίτσι σου? Τόσο πολύ προχωρήσαμε το θέμα και δεν το θυμάμαι. Άντε μάζευτα και φύγε από εδω.
- Ε? Τι έχεις πάθει?
- Έλα δεν  θα πιάσουμε και κουβέντα. Μάζεψτα.
- Όπως θες Ριτάκι.
- Κόφτο με το Ρίτα.
- Μάλιστα.

Τα μάζεψε τόσο γρήγορα που ξέχασε και  τα τσιγάρα του! Δεν ξέρω γιατί του φέρθηκα έτσι. Ίσως γιατί το πρωί βλέπεις πιο καθαρά τα πράγματα... Δεν ήταν, εσυ!

Έχει μέρες να σου τηλεφωνήσω..
Δεν ξέρω αν είναι η κατάλληλη στιγμή.
Αν μπορείς να μου απαντήσεις.
Σκέφτομαι να έρθω να σε βρω.
Να σου κλέψω ένα βλέμμα.
Έχει μέρες να ακούσω την φωνή σου και πάω να τρελλαθώ.
Γυρνάω σαν τρελή στα Bar.
Πίνω και καπνίζω σαν μανιακή.
Τα χέρια μου είναι αδύναμα.
Το σώμα μου έχει σαστίσει.
Χαράζω το όνομα σου παντού.
Η μάνα μου κάτι λέει για κάποιο ψυχολόγο, ψυχίατρο... ψυχακια?
δεν της δίνω και πολύ προσοχή, γιατί σε σκέφτομαι.
Ο ¨Γκριν έχει μεγαλώσει,  το γαύβγισμά του είναι πιο έντονο,
ίσως να σε ψάχνει κι αυτός.

Πάει έχω τρελαθεί.
Ώρες - ώρες μαγειρεύω για δύο.
Τοποθετώ το πιάτο σου στην αγαπημένη σου θέση.
Πάει νομίζω έχω τρελαθεί.
Θα έρθω να σε βρω.
Πρέπει να γίνω όμορφη.
Θα βάλω το αγαπημένο μου φόρεμα.
Αγαπημένο μου, γιατί ήταν το αγαπημένο σου!
θα φτιάξω και τα μαλλιά μου έτσι όπως σου αρέσουν.

Που είσαι? Που είσαι?
Λένε ότι έχω τρελαθεί.
Μου βάζουν την κοκτέλα στο στόμα.
Λένε ότι οι μέρες μου είναι λίγες
Φοβάμαι.
Κρυώνω.
Που είσαι πάω να τρελαθω.
Γιατί?
Γιατί έφυγες?
Γιατί με άφησες?
Γιατί φοβάσαι την αγάπη.
Γιατί..
Γιατί ρε γαμώτο γιατί..

Με επισκέπτεται κάποιος που με φωνάζει Ριτάκι. Δεν ξέρω ποιιος είναι. Αλλά νομίζω σου μοιάζει. Συγχώραμε θυμάμαι ότι κάποτε του είχα ζητήσει φωτιά . Μη με ρωτήσεις λεπτομέρειες δεν θυμάμαι κάτι περισσότερο.  Λέει ότι θέλει το καλό μου και ότι νοιάζεται για μένα. Ότι θέλει να με πάρει σπίτι να με φροντίσει.
Την μάνα μου έχει να την δω μήνες. Είναι καλά? ΄Σίγουρα εσύ θα ξέρεις? ΄Τα πάντα γνωρίζες.
΄
Λένε ότι οι μέρες μου είναι λίγες και ότι θα φύγω από εδω.
Ότι δεν είμαι τρελή.
Ότι αγάπη θέλω.
Το άκουσα να το λέει μια νοσοκόμα στον Κύριο που σου μοιάζει.
Πω πω ντροπη! Ούτε το όνομα του δεν ξέρω.
Θα τον φωνάζω.. Άγνωστο Χ.

Πάει πέρασαν και οι μέρες και με έβγαλαν έξω από τις φυλακές.
Έτσι θα τις λέω εγω, γιατί απλά δεν βρίσκω καμιά διαφορά.
Ήταν και εκεί ο ¨Αγνωστος.
Ήταν τόσο όμορφος.
Μου χαμογελούσε συνέχεια και μου κρατούσε το χέρι μου.
Με πήρε σε ένα σπίτι τεράστιο.
Εντυπωσιαστήκα.

Κάπως ντροπιασμένη γύρισα προς το μέρος του.
- Μια ερώτηση θέλω να σου κάνω. Πως σε λένε?
- Χαζούλα.. Άγγελος είναι το όνομά μου.

Έπρεπε να το καταλάβω μουρμούρισα...

Αύριο.. Θα είναι αργά Αύριο!

Έτσι για να στο πω διαφορετικά,
ούτε κλειδιά στην πόρτα μου δεν αφήνω.
Μην τολμήσεις να κάνεις βήμα στο σπίτι μου.
Μην γκρεμίσεις τα θεμέλια μου.
Θα σου την στήσω από πίσω.
Θα δεις μαχαίρια να βγαίνουν,
δακρυγόνα να πέφτουν,
και αυτοσχέδιες Μολότοφ
να σπάνε σαν τρελές.
Η αναπνοή μου θα ΄"παίζει ρυθμικά"
έτσι για να δίνω Beat στην χαρά μου.
Τα ρούχα μου τα σκισμένα θα
φωνάζουν το όνομά σου και θα πανηγυρίζω σαν μαϊμού
μέσα στα σοκάκια της "Ελευθερίας"
Τα γάντια μου θα έχουν αίματα.
Το πρόσωπο μου θα έχει χαρακτηριστικά
ενός  άγριου λιονταριού
και η μορφή του κορμιού μου θα κινείται σε μουσική
Rock and Roll.
Θα γεννηθώ ξανά.
Θα έρθω από μια παλιά εποχή.
Θα ανατέλλω μέσα από την θάλασσα.
Θα φουμάρω ατελείωτο καπνό.
Θα ταξιδέψω κάτω από την θάλασσα
και ενδιάμεσα στα σύννεφα.
Κάπου εκεί θα με ταρακουνήσουν
οι πλάκες της γης και θα πεταχτώ στο σύμπαν.
Θα δω τα αστέρια από κοντά.
Θα λιώσω από τον Ήλιο και
δεν θα μου μείνει σταλιά οξυγόνο στο φεγγάρι.
Θα μεταλλαχτώ σαν ξωτικό.
Θα παραπονεθώ που δεν έχει άλλο σαν εμένα
και τότε θα δακρύζω.
Θα δακρύζω πολύ.
Θα βάλω τα δάκρυα μου σε ένα κουβά, θα έρθω πίσω στην Γη
και θα λούζω το χώμα.
Θα δω το πρώτο δεντράκι να βλαστά.
Να έχει ζωή.
Δεν θα ανησυχώ που θα είμαι μόνη.
Θα τα δημιουργήσω όλα ξανά.
Θα το αγκαλιάσω να μην το πειράξει κανείς.
Θα το αγαπάω σαν να είναι ο Άντρας μου.
Θα είμαι υποταγμένη σαν γυναίκα μιας παλιάς εποχής.
Θα συναντήσω τους καρπούς του.
Θα φάω από αυτό και θα με μεγαλώσει.
Έτσι άλλωστε είναι η αγάπη.
Τώρα που είμαι ξωτικό και κανείς δεν με βλέπει...
Θα πάω να καθίσω στο καφενείο να παραγγείλω
ένα γλυκύ. Εκεί  ίσως ακούσω τα παράπονα των ανθρώπων.
Για τα λεφτά, τα αυτοκίνητα, για τα σπίτια, για τα δάνεια... και τα τοιαύτα
Τα ρούχα μου θα είναι σκισμένα θα
φωνάζω το όνομά σου και θα πανηγυρίζω σαν μαϊμού
μέσα στα σοκάκια της "Ελευθερίας"
Τα γάντια μου θα έχουν αίματα.
Το πρόσωπο μου θα έχει χαρακτηριστικά
ενός άγριου λιονταριού
και η μορφή του κορμιού μου θα κινείται σε μουσική
Rock and Roll.
Αλλά κανείς δεν θα με βλέπει και ξαφνικά κανείς δεν θα μ΄ ακούει.
Έχουν ξεχάσει την Ελευθερία.
Τα τραγούδια έπαψαν.
Τα αίματα στα γάντια μου έχουν ξεράνει.
Τα χαρακτηριστικά μου έχουν αλλάξει από τον χρόνο.

Μου έρχεται  ξερατό... Στα μούτρα σας!
Σε εσένα τον δήθεν
και σε εσένα στον τάχα.
Σε εσένα με τα όλα σου
και σε εσένα με τα τίποτα σου.
Σε εσένα που μου χτυπάς μέρα νύκτα την πόρτα μου να ζητάς να σου δείξω πως είναι η ζωή.
Σε εσένα που γεννάς ένα μωρό και δεν ξέρεις ότι εκεί μέσα κάτι χτυπάει.
Σε εσένα ρε.. τον ναρκομανή που βρίσκεις εύκολη λύση στα πάντα.
Δεν ξέρω πως να σου τα χώσω.
Αφού είσαι και δούλος του καπιταλισμού.
Πως να σου εξηγήσω για την μαγεία.
Πως να σου δείξω τα αληθινά χαμόγελα, αφού οι μάσκες σου είναι πολλές.
Τι να σου πω για ξωτικά και για νεράιδες
για μάγισσες και λύκους
για νάνους και πρίγκιπες.
Πως να σου πω ότι στην ζωή,
ένα γαμημένο ρόλο παίζεις και εσύ.
Ότι όλα στην ζωή σου τα βρήκες έτοιμα.
Ότι εσύ είσαι σαν μιλιούνια άλλους.
Πως εγώ δεν ξέρω πως να μιλάω άπταιστα Ελληνικά, Αγγλικά, Ρώσικα, Γαλλικά,
αλλά έχω μάθει να τα λέω αλλιώς.
Κάποτε είχα ένα Σπρέι στην τσέπη και σας τα έχωνα ποιο εύκολα,
χωρίς περιορισμούς,
τα έμαθα στις γειτονιές με τα αγόρια.

Φέτος έβαλα φόρεμά αλλά αυτό δεν αλλάζει τα παντελόνια που φορούσα τα χρονια τα πολλά.
Μη μιλήσεις να μου πεις για νύκτες ιστορικές.
Εγώ θα σου τραγουδώ για την επανάσταση της καρδιάς.
Θα στα λέω αλλιώς.
Θα περνάω και θα σε χειροκροτώ.
Γιατί αν εγώ δεν χόρευα σαν μαϊμού για την Ελευθερία.
Εσύ δεν θα ζούσες όλα αυτά.
Δεν θα με λέγατε αλήτη.
Θα με λέγατε ανίκανο.
Δεν θα άκουγες ποτέ Ροκιά και ούτε
για την Μπέμπα θα ξεστόμιζες κουβέντα.
Η ψυχή μου τώρα το χαίρεται.
Που είστε σκυφτά ανθρωπάκια.
Αλλά δεν θα σας δώσω νερό.
Όχι από μίσος.
Ίσως σας ταρακουνήσω να βάλετε τα χέρια σας στην λάσπη να βρείτε μόνοι σας το νερό.
Δεν θα σου πω για εξεγέρσεις.
Ούτε για μπάτσους ούτε για σύστημα.
Δεν θα σου πω για άλλα παραμύθια.
Την Ελευθερία την φωνάζω και μου απαντάει κάπου κάπου η Κατερινά.
"Η ελευθερία βρίσκεται στις σόλες των αλήτικών παπουτσιών μου".

Μα έχω πει τόσα πολλά
και η πάρλα είναι για μωρά μικρά.
Ούτε το στυλό με αντέχει.
Έχει βγάλει φωτιά.
Ενώ η μιζέρια κάνει Party κάθε Σάββατό σε κάθε μικροαστό.
Αλλά δεν νιώθω τσαμπουκάς.
Τις φτηνές σας δικαιολογίες έχω βαρεθεί.
Είναι η ευκολία της ζωής.
Έτσι ο κάθε βολεμένος
ερωτεύεται και κάνει σεξ από το PC.
Έτσι ο κάθε βολεμένος κάνει delete
κάθε άνθρωπο από το PC
Έτσι γιατί βολευτήκαμε αγαπάμε, μισάμε, πονάμε, αναζητάμε, κλαίμε, ηλεκτρονικά.
Δεν μιλάω για ξεπεσμό.
Μιλάω για κατάντια.
Φωνάζω για Ελευθερία και κανείς δεν με ακούει.
Κάποιος μου είπε αστό για Αύριο.

Αύριο.. Θα είναι αργά Αύριο!

Να με συγχωρείς.

Θα ηθελά να μου μιλας.
Να μην σταματάς ποτέ να μου μιλάς...
Να μου μιλάς ασταμάτητες ώρες χωρίς περιορισμούς.
Θα ήθελα να μη σταματήσω να ακούω τον ήχο της φωνής σου.
Θα ήθελα να είσαι μία παντοτινή μελωδία.

Το σώμα δεν είναι άφθαρτο.
Αυτό το γνωρίζουμε αρκετά καλά και οι δύο μας.
Και μη μου μιλήσεις για ψυχές ούτε για καρδιές.
Δεν ξέρω να σου μιλήσω με όμορφα λόγια.
Όλα για μένα ήταν ζημιές.
Όλα για μένα ήταν δύσκολα.
Μίλα μου για πόνο.
Αυτά μπορώ να σου τα εξηγήσω πολύ καλά.

Στο σώμα μου δεν έχω γραντζουνιές.
Έχω "σημάδια πολέμου".
Έτσι λένε τους ήρωες - αυτούς που δεν τα βάζουν κάτω.
Αυτούς που κάνουν την άμμο - παλάτι, και την σταγόνα - καταρράκτη

Ακούω που και που τα σπουργίτια να μου χτυπάνε με το ράμφος το παράθυρό μου.
Το γνωρίζω ότι αν είχαν την ευκαιρία, το κεφάλι μου θα χτυπούσαν.
Έτσι, για να μη στεναχωριέμαι.
Έτσι για να μην περνάει από το μυαλό μου ότι μπορεί κάποια στιγμή να λυγίσω.

Ότι με φοβερίζει είναι μόνο οι σκιές.
Οι σκιές των στιγμών.
Οι σκιές των ανθρώπων..
Είναι σαν να σε στοιχειώνουν.
Είναι που δεν θέλουν να σε αφήσουν.
Είναι σαν να σε κατέκτησαν και σε θέλουν για πάντα δικό τους.
Είναι όλα αυτά που δημιουργούν το εγώ μου.
Είναι όλα αυτά  που με κάνουν να σέρνομαι σαν μωρό στο κρεβάτι μου
κλαίγοντας κάτω από τα σεντόνια μπας και μ' ακούσει κανείς...
Είναι κι άλλα πολλά αλλά τι να σου εξηγώ για μένα..
Είμαι πολλές χειροβομβίδες.
Τα πάντα με παίρνουν πίσω για να μπορώ να προχωρώ μπροστά.
Να με συγχωρείς αν γίνομαι άνθρωπος αδύναμος.
Να με συγχωρείς.
Προσπαθώ να το παλέψω μέσα μου.
Προσπαθώ να βγάζω νότες όμορφες.
Προσπαθώ να είμαι μουσική.


Θα ηθελά  όμως να μου μιλας.
Να μην σταματάς ποτέ να μου μιλάς...
Να μου μιλάς ασταμάτητες ώρες χωρίς περιορισμούς.
Θα ήθελα να μη σταματήσω να ακούω τον ήχο της φωνής σου.
Θα ήθελα να είσαι μία παντοτινή μελωδία
και κάπου- κάπου να μ αγκαλιάζεις.
Έτσι για να σε νιώθω.